آسودگی از ما دو جهان فاصله دارد...
_بیدل دهلوی

‏تو در کرانه‌ی عالم
‏درون خویش
به یغما فتاده‌ای
‏کزین هزار هزاران،
‏یکی نگفت که
بر شانه‌ات چه می‌گذرد :)

تو هم شب‌ها برای کلماتی که
در طول روز
در دلت دفن کرده‌ای، سوگواری؟
_حمید سلیمی

نسیان:
فراموش کردن عزیز ترین شخص به طوری
که پس از آن قلب هم ویران می‌شود !

چرت و پرته
تا حالا کی تونسته
عزیزترین آدم زندگیش و فراموش کنه؟
اصلا غیر ممکنه
عزیزترین آدم جاش دقیقا تو قلب و ذهن آدمه
حتی اگر صدسال هم بگذره فراموش نمیشه.

سلامٌ لهَمٍّ یرفّعنی.
«سلام بر غمی که مرا بزرگ می‌کند »

خود را چو یافتی همه عالم از آن توست
چشم از جهان بپوش ،طلبکار خویش باش

اگه از من بپرسن قشنگ‌ترین واژه‌ای که یاد گرفتی چیه؟ می‌گم «پذیرش»
پذیرفتن شرایط با تمام سختی‌هاش، پذیرفتن آدما با تمام نقص‌هاشون،پذیرفتن اینکه مشکلات هست ولی باید ادامه داد،پذیرفتن اینکه گاهی اشتباه می‌کنم،پذیرفتن اینکه من کامل نیستم،پذیرفتن تموم فقدان‌ها،پذیرش تمام از دست دادن‌ها، شکست خوردن‌ها، رها شدن‌ها ...داشتن پذیرش یعنی پایان دادن تمام دعواها و اختلاف‌ها، پایان حال بد و جنگ اعصاب و شروع آرامش یعنی صلح با درونت ،صلح با جهان هستی ...
بپذیرید بچه‌ها؛ همه چیز رو بپذیرید و رها کنید.
اگر کسی دوستون نداره، اگر کسی باهاتون ارتباطش رو کم می‌کنه، اگر سوگوار هستید اگر از پارتنرتون جدا شدید ،اگر شکست خوردید،اگر کسی ازتون متنفره،اگر آدمها باورتون رو خراب کردن، اگر کسی ازتون دور می‌شه، اگر زندگی اون‌طور که می‌خواستین پیش نمی‌ره ...هیچی جز پذیرش و گذشتن نشون نمی‌ده چقدر بالغ هستین...
مگه چقدر عمر دارید؟ زمان کوتاهِ خیلی کوتاه

ما هرچه را که باید از دست داده‌ایم
ما بی چراغ به راه افتادیم
_فروغ فرخزاد

[وَ حُزْنِي إِلَی اللّٰهِ]
غصه هایت را فقط،به خدا بگو!

‏ارزش هر انسان، به اندازه‌ی حفره‌ای است
که غیبتش، در دلِ انسان‌های دیگر ایجاد
می‌کند... !
#ذکرشب

در زندگیم سختی‌هایی را تحمل کردم که پیش از واقعه گمان نداشتم بتوانم. حتّی بعدها باور نکردم که در آن ماجرا تاب آوردم.انسان خودش‌را نمی‌شناسد، خصوصاً قدرت‌هایش را !

باطن تلخ مرا از ظاهر شادم مجوی ...

دنیا را بغل گرفتیم گفتند امن است،
هیچ‌کاری با ما ندارد،بیدار شدیم،
دیدیم آبستن تمام دردهایش شده‌ایم !
_حسین پناهی

«در زندگی با همه‌چیز برای نخستین بار برخورد می‌کنیم. مانند هنرپیشه‌ای که بدون تمرین وارد صحنه شود. اما اگر اولین تمرین زندگی، خود زندگی باشد، پس برای زندگی چه ارزشی می‌توان قائل شد؟»
_میلان کوندرا / بار هستی، ۱۹۸۴

نمی‌دانم این عشق است که انسان را اَبله
می‌کند، یا که ابلهان عاشق می‌شوند؟
_اورهان پاموک