توی داروخونه زندگی
دارویی برای درمون دل نیست...
:)

امیدم را از کلمات زمانی بُریدم که
حجم تمام مغزم را نمی توانستند ادا کنند،بهمین خاطر سکوت کردم ....

در زندگی ما خوشی قحطی آمد🙂

روضه روزگار ما بود

باید گریخت به کجای این جهان نابکار تا اندکی آرامش و آدمیت بتوان دید؟🙁

ولی دیره دور شدی...

منو اجباره و جبر...

باز
دیدمت در خواب اما...
گویی یار دگر داشتی

من خدای تو بودم اما...
مرا ابلیس می پنداشتی

کرخت شده روزگارم
گویی رنگ آدمیزادی ندارم
مثل یک بیمارِ حال ندارم
از زمین و زمان گِله دارم
زندگی که نه!جان می سپارم
همیشه از دروغ بیزارم
به هیچکس امیدی ندارم
ساده می گویم
گویی غده ای چرکین از غم و بدبختی و افسردگی در وجود دارم.

هیچ تر از هیچم
:)

من مجنون،.. من تنها..

تو یه اعتیاد سخت بودی برام من معتاد تو
بعد ترک تو من درد میکشم..

من با تو، تو گذشته زندگی میکنم
بیخیال همه فردام..
......♡....

دوستت دارم با اینکه می دانم دوستم نداری.......

هیچ چیزی بیانگرِ عمق فاجعهِ روزگار و حال ما نیست
فقط خود می دانیم برما چه گذشته و می گذرد
...

دلهایمان طلبکار بسیاری از حرف های نزده است
اما هیچ گوشی بدهکار آنها نیست..

...

با هر از دست دادن انسانهای تاثیر گذار زندگیمون انگار شارژ زندگی زودتر کم میشه
و خیلی از کارایی های قبل رو از دست میدی.
انگار تنهاتر میشی،خسته تر میشی،ناامیدترمیشی،بی اعصاب تر میشی و و و
روحت شاد ...
کاش اونجا که رفتی خدا باشه،عدالت باشه، خوبی باشه،محبت باشه عشق باشه،مثل خودت به معنای واقعی انسان باشه کاش اونجا زندگی زندگی باشه و کاش واقعا واقعی باشه همونجور که فکر می‌کردی....

کاملاً خسته.....

یادت مرا فراموش شده
اما این خسته سالهاست
با تنهایی هم آغوش شده.

خاکسترم کرده زمان و زمانه
از وقتی که امید رفته ازاین خانه