علی بن محمّد نظام تبریزی (متوفّی ۸۰۱)، در کتاب «بِلَوهَر و بُیُوذَسْف» (ص۲۰۶)، مینگارد:
کس بُوَد که در عهد شباب به راه صواب بازگردد و کس بود که در وقت مشیب از قبول آن ممتنع بود و کس بود که به موعظتی اندک او را یقظت حاصل شود و کس بود که به تحذیر و تذکیر بسیار اَعبای دین را حامل گردد و سبب آن اختلاف آن هم استعداداتست و مثال استخراج این میامن از مکامنِ نفوس انسان و استجلاب آن منافع از منابع قلوب ایشان مثال استنباطِ آنست از اعماق زمین؛ و تفاوتی که از موضع تا موضع حاصلست و علیالجمله تا فرزند آدم در قید حیاتست هم بر مَرصد هلاک و هم بر مَطلَع نجاتست نه وقوع هلاک متیقّن و نه حصولِ نجاة محقّق، «و الامور بخواتیهما».
رباعی:
تا مرد درین جهانِ فانی باشد/
موقوفِ امانت و امانی باشد/
موثوقٌ بِهْ عاقبتست ای فرزند/
تا خود به چه ختمِ زندگانی باشد/
گزینش از محمدرضا ابویی مهریزی
@mirasmaktoob
.
>>Click here to continue<<
