🔵 ✍احسان نگارچی
توهم عظمت و پایان زیرزمینی
چقدر روزهای آخر دیکتاتورها غم‌انگیز و در عین حال خوشحال‌کننده است. خوشحالی از رهایی یک ملت، و اندوه و حس ترحم از این‌که انسانی می‌تواند تا این حد خود و مردمش را تحقیر کند. در لحظه‌ی سقوط، دیکتاتور نه هیبتی دارد و نه ابهتی؛ فقط چهره‌ای پُر از ترس و توهم است. بیاد آرید قذافی را در حالی که التماس می‌کرد کشته نشود، پشتش پاره‌پاره بود.
به یاد آرید صدام را در قفس که هنوز خودش را رئیس‌جمهور عراق می‌دانست؛ و هیتلر در اعماق پناهگاه، همچنان دستور به لشکرهایی می‌داد که دیگر وجود نداشتند و اطرافیان مدام مجبور به یاد آوری شکست ها می بودند .
این‌ها فقط صحنه‌های سیاسی نیستند، بلکه تصویری از ذهن‌های بیمارند. روانشناسان این حالت را «توهم عظمت» می‌نامند؛ جایی که فرد خود را شکست‌ناپذیر، محبوب و بی‌نیاز از واقعیت می‌پندارد. دیکتاتورها سال‌ها در محاصره‌ی چاپلوسان و دروغ زیسته‌اند، و وقتی سقوط می‌رسد، دیگر توان درک حقیقت را ندارند.
و امروز، ما نیز در همین نقطه ایستاده‌ایم. رهبری که روزی از رسیدن به قله‌ها می‌گفت، حالا در زیر زمین پنهان شده و ادعا می‌کند اسرائیل له شده؛ و در همان حال وزیرش با اجازه‌ی همان دشمن پرواز می‌کند. این فقط سقوط سیاسی نیست، فروپاشی روانی یک ذهن گرفتار توهم است. آیندگان خواهند نوشت: رهبر جمهوری اسلامی، در دل زمین ناپدید شد، نه از ترس دشمن، بلکه از ناتوانی در دیدن حقیقت و مردمی که با او و سیاست‌هایش رنج فروان بردند.
@mahdavifar2021
>>Click here to continue<<