ماه رمضان را با جامعه‌کبیره به پایان برسانید؛
که آثارش از عقول خارج است.
- آیت‌الله‌فاطمی‌عزیز:)

خداحافظ، ای بهترینِ ماه ها
در همه ی ساعت ها و روزها. :)))))))

بعد از ماه مبارک طبیعتا یک رجوع به نفسی اتفاق می افتد؛ منتهی رجوع به نفس هم سخت است؛ دانایی و پختگی مي‌خواهد.
گذشت، انزوا و اشتغال به اعمال صالح مي‌خواهد.
نباید انسان خودش را از همه حيث رها كند. طرف در طول ماه مبارک، روزه‌ مي‌گرفته، قرآن زياد مي‌خوانده، خوابش كم بوده، خوراكش همان افطار و سحر هم كم بوده و خيلي خوب پیش می رفته
یک مرتبه حالا مثلا فرض كنيد كه اربعين (چهله) تمام شد یا ماه رمضان تمام شد؛ ديگر روزه نمي‌گيرد. قرآن هم نمي‌خواند. خوراكش هم زياد مي‌شود. آن ساعات تنهايي و فراغت که داشته را هم ديگر مشغول به امور غیر عبادی می شود و...
لذا يك مرتبه دچار مشكلات مي‌شود؛ این طور رجوع کردن به نفس خيلي‌ها را به خطر نزدیک می‌کند.

-حاج‌شیخ‌جعفر‌ناصری؛ مراقبات‌بعد‌از‌ماه‌رمضان

آیه الله پهلوانی به شاگردان خود سفارش می کردند که:
«مراقب باشید تا شیطان، سرمایه ها و اندوخته های معنوی شما را از دستتان نگیرد؛ گاهی سه ماه رجب و شعبان و رمضان را زحمت کشیده اید و اندوخته هایی به دست آورده اید، برای آنکه از دستتان بگیرد و از نتایج آن محرومتان کند، همسرتان را تحریک می کند، تا اوقات تلخی کرده و بهانه جویی کند و شما در برابر رفتار نابجای او که دور از انتظارتان بوده، یک سخن ناشایسته ای بگویید و سرمایه های معنوی و اخروی را از دستتان بگیرد».

نصرٌ من الله و فتحٌ غريب.🕶🇮🇷

﴿ بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَـٰنِ ٱلرَّحِیمِ
إِذَا جَاۤءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ
وَ رَأَیۡتَ ٱلنَّاسَ یَدۡخُلُونَ فِی دِینِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجࣰا
فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا ﴾

ای‌کاش که در کنار مجاهدان باشیم، و یا حداقل اینقدر نیت‌ قلبی‌مان پاک باشد که قیامت ببینیم، نام ما را هم در کنار آن کسی که دستور به آغاز حمله داده‌ست نوشته‌اند.
اما قرآن، دستور صریح دیگری هم داده، که هرکجا باشیم از دستمان بر‌می‌آید.
تسبیح و تحمید خداوند و استغفار به درگاه او.

ایستاده در مسیر سلف در حال پخش کردن شیرینی:
- آقا به چه مناسبته؟
+ زدیم دیگه!😎

و ما در میان رنج‌ها و دوری‌ها،
در برکتِ ولادتِ شما تنفس می‌کنیم.

در مورد مقام معظم رهبری من باید یک نکته‌ای رو به شما بگم.
ایشون یکی از وجوه زُهدی که دارند، این است که به شدت دو امر رو در سخنان و سخنرانی‌های خودشون پنهان می‌کنند.
منتها باز خیلی میشه دید خیلی نکات رو، منتها هوشمندی بیشتری میخواد، کار ما سخت شده.
یکی معنویت رو ایشون به شدت پنهان می‌کنند، هیچگونه تظاهر معنوی ندارند، و خیلی از امور معنوی رو کتمان میکنند.
من حالا هیچ ادعایی هم در مورد ایشون نمیکنم، هیچ تبلیغی هم در مورد ایشون نمیکنم ولی زهد ایشون در این موضوع عجیب و غریبه.
یعنی شما فکر می‌کنی با یک عالم دینی معمولی مواجه هستید. ولی وقتی میری به خاطرات دوران جوانی ایشون نگاه میکنی، مراوداتی که با حضرت آیت‌الله العظمی بهجت داشتند و خیلی از امور دیگه‌ای که جسته و گریخته آدم یواشکی یک خاطراتی به دستش میاد، متوجه میشه نه! قصه متفاوته..
بخش دومی که ایشون خیلی زهد می‌ورزند که پنهان کنند، عِلمیت هست. ساده صحبت میکنند، کاری نداره آدم یجوری صحبت کنه که افراد بفهمند که چه تحقیق علمیِ سنگینی شده، چه کار عالمانهٔ دقیقی شده؛ ولی ایشون با توجه به اشراف اطلاعاتی و علمی خودشون تو خیلی از موضوعات به شدت پرهیز دارن در اینکه خودشون رو بخوان به عنوان یک عالم برجستهٔ خاص جلوه بدند.
دیگه این رهبری سیاسی به عهدشون قرار گرفته، در همین حد با ما مذاکره میکنند..
حالا من بیشتر از این بخوام بگم که میگن بیا شروع کرد تبلیغ کردن ایشون، همون جوّی که تو جامعهٔ ما متأسفانه ایجاد شده.
خیلی از حرف‌ها تو این زمینه هست من اصلا نمیتونم بگم و، ان‌شاءالله خدا دل‌های ما رو هدایت بکنه..

-استاد پناهیان