📥 تا حالا فکر کردی چرا خودتو دوست نداری؟  چرا قدت رو دوست نداری؟ ، چرا از رنگ چشم هات خوشت نمیاد چرا از بینی ات خوشت نمیاد؟  فقط یه دلیل داره  اینو به ما یاد دادن! ولی کی یاد داده ؟ دست های پنهان؟ اجتماع؟ ....

. یکی از سخت‌ترین و احتمالا سخیف‌ترین رفتارها شاید این باشد که آدم هموطنش را توبیخ کند، تحقیر کند، بپرسد آخر چرا؟ با کدام عقل؟  میخواهم سخیف باشم! هموطن! چرا؟ با کدام عقل؟ با چه بینشی؟ به امید رسیدن به چه؟ هموطن کجای عزت‌نفست درد می‌کند که خودت را به درد و دیوار می‌کوبی برای دیدن دیگری از فاصله‌ای نزدیک‌تر؟ هموطن چقدر دوری از موفقیت، چقدر پرتی از پیروزی، چقدر دوری از  افتخار، که تو را رسانده به کسب افتخار، "من رونالدو رو دیدم! به خدا! خودِ خودم خودِ خودشو دیدم!" دیدی که چه؟! چه بشود؟ هموطن! چقدر یک ایران را، یک ایرانی را حاشیه‌ای، حقیر، زیردست و نخودیِ دنیا دیدی که برود بزند به کوه و بیابان، برود در بشکند، برود توی مسیر اتوبوس که...  هموطن! گناهت به جا... گناهت به گردن خودت که به تعدادی که رفتید رونالدو را ببینید، تعدادی چندین برابری نرفتند و حرصش را خوردند اما می‌خواهم یک چیز را بگویم تا بدانی من روبروی تو نیستم و اتفاقا با تو درد مشترک دارم.  تو نتیجه‌ی مکانیزم تحقیر عمومی‌ای هستی که سال‌هاست در این مملکت عزت‌نفس و حقوق اولیه‌ی افراد را نشانه گرفته؛ تو نتیجه‌ی همان تحقیری هستی که نماینده‌ی مملکتت را وا داشت با موگرینی سلفی بگیرد "دو تایی! حالا دسته‌جمعی، حالا از این زاویه!" تو نتیجه‌ی همان پروژه‌‌ای هستی که آگاهانه و عامدانه هر کدام از ما را یا منزوی کرد، یا کوچیده و خانه‌به‌خانه کرد.  و از هر دریچه‌ای که نگاه کنی من، منِ ایرانی این را حق "ایرااان" نمی‌دانم.  این درد دارد! 

پی‌نوشت: تصویر نمایی آخرالزمانی‌ست از حمله‌ی مردمی برای ورود به هتلی که محل اقامت رونالدوست! 
#مردمان
#سودابه_فرضی_پور

جهان هستی ، چیزی را به شما نمیدهد که میخواهید ؛
بلکه چیزی را به شما میدهد که لازم دارید ،
تا از شما چیزی را بسازد که میخواهد.




🌻پایان هفته ای بی دغدغه داشته باشید.

نه از هوس که ز جور زمانه! لب به شراب 
اگر زدیم برای دل خراب زدیم

مؤذنا به امید که می زنی فریاد؟
تو هم بخواب که ما خویش را به خواب زدیم
....

_ گوته درباره انسان بارور می گوید: نه پول، نه قدرت، نه ارضای حسی(سکس)، هیچکدام نمی توانند مفهوم زندگی را به انسان عرضه دهند، انسان تنها هنگامی که فعالیت بارور دارد، می تواند زندگیش را پرمعنا سازد و خشنود گردد.

انسان از دیدگاه مارکس
اریک فروم

یک مشت تنهای اندوهگینِ به قدر کفایت دوست‌داشته‌نشده‌ی حفظ ظاهر کرده! یک مشت خسته‌ی بیش از مرزِ طاقت جنگیده‌ی فراموش شده! یک مشت بغضِ متحرک و حسرت آرزوهای بسیار بر دوش! به هم توجه کنیم کمی! به جز ما کسی نمی‌فهمد در این گوشه‌ی جغرافیا چقدر زندگی را سخت سپری کردیم و چقدر سخت به ساده‌ترین نیازهای یک انسان رسیدیم و چه آرزوهای بزرگ و چه دستان کوچکی داشتیم! ما نیاز داریم به هم محبت کنیم و نیاز داریم همدیگر را دوست بداریم و نیاز داریم برای شادی و لبخند همدیگر - شده به قدر واژه‌ای و حرفی و لبخندکوچکی- کاری کنیم! ما؛ تاول‌های زیادی بر پا و زخم‌های عمیقی بر دل! ما؛ تشنه‌ی ذره‌ای توجهِ بی‌چشم‌داشت و عشقِ راستین! ما، برای زندگی دویده و از زیستن بازمانده...

_من بر این باورم که انسان هنگامی خودش است که نیروهای درونی خود را به کار گیرد. و اگر زندگی اش به جای بودن در داشتن و مصرف خلاصه شود به پستی خواهد گرایید.

بنام زندگی
اریک فروم

حکایت دیوار برلین بسیار نزدیک به حکایت تلگرام و شبکه های اجتماعی و مردم پشت دیوار فیلتر مانده است. مردمان واقعی دو طرف دیوار مردمانی عادی با زندگی و مراودات روزانه مشخص هستند؛ قطع به یقین هستند کسانی که به قصدهای نا مبارک سعی عبور و ورود را دارند اما چاره کار ایجاد دیوار و مسدود سازی زندگی و ارتباطات مردمان نیست.

ما گاو شده‌ایم و
مش حسن هنوز
زخم‌هایش را می‌لیسد
زیر لب می‌گوید؛
-- مهمان حبیب خداست!

مااا ، مااا ، مااا..
راستی با این وزن
رقص چاقو چه زیباست!
وقتی رگهای خشکیده‌ی هامون
سنتور می‌نوازد
تا آب آبرو‌داری کند
و بهشتی ناکام
به درختان گلابی تن در دهد

و ما دوباره گاو شده‌ایم!
تا تاریخ پای سیم‌های خاردار
گوساله‌ای دیگر را قربانی کند
تا باد در رویای
گیسوانی رمنده ماغ بکشد
و آبادی روی آخرین اسبش
شرط ببندد
با گلوله‌هایی که روزی
بر کهکشان راه شیری گل خواهند داد
تا نخستین ستاره
از سیاهچاله‌ی حسرت بگریزد
بر زهدان زخمی این سرزمین

#مهتاب_میرقاسمی‌

تو قربانی سکوت ملتی شدی که ««ذلت»»  اختیار کردند🖤🖤

.....🩶🩶

.
لحظه ی دیدار نزدیک است 
باز من دیوانه ام ، مستم 
باز می لرزد ، دلم ، دستم 
باز گویی در جهان دیگری هستم 
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ 
های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست 
و آبرویم را نریزی ، دل 
ای نخورده مست 
لحظه ی دیدار نزدیک است

#م_امید
#صبح_بخیر
@irn_femen

از میان گذرگاه نور که می گذرید
ای آنان که جایی برای رفتن نداشتید
و تلسکوپ شده اید!
این بدن های اجاره ای را تا کجا می برید؟
رنج را چند سال نوری دورتر خواهید برد؟
از گذشته ی مغلوب تا آینده ی بی فاتح
تنها زندانیان اند
ستاره شناسان بزرگ!
و من در شب
در این کشتزارِ وحشت
تنها وقتی با مدادِ اتود
زندانی را تصویر می کنم
می شکند!

در شکستن راهی ست
اگر چه گردباد، پاهایش باشد
و خاک را بدل کند به شهادت نامه ای...
فقط کمی زمان لازم است
به اندازه یک بوسه در آزادیِ مشروط،
به اندازه ی یک ذات الریه ی حاد!
آن گاه می توان یک نفس
یک به یک
نام تمام جانورانِ بی نام را
جفت جفت به آواز بخوانیم،
یا از تراکمِ سبک سری
در سرگیجه ی ژست ها
انسان را تنها وظیفه این باشد
که فریادی بزند!
و دستانش را بگشاید
این درهای دسیسه را
که دست های گشاده مرده ای دارند در راه...

و اگر در مرگ
خستگی نباشد در پیش
چگونه باید زیست؟!
ما را!
ما را
که چونان اشباعِ پرده های کرکره
بسته
در پس و پیشیم...
شبیه اصرار برهوت
به دیدن
به دیدارِ آنان که جایی برای رفتن نمی یابند
از آن گذرگاه نور که می گذرند
فریبنده چشم ها
ستاره ها...
ستاره شناسان...


#امین_رحمتی


@irn_femen

مرا کم اما همیشه دوست داشته باش… صدای نازنین مهرانه مهین ترابی دارد شعر کریستور مارلو را زمزمه می‌کند .