نشستی ‏داری زندگیت رو میکنی، سرت گرم کاریه و مشغول چیزی هستی و یهو و از ناکجا یاد خاطره‌ای می‌افتی، جزئیاتش برات یادآوری میشه و دهنت رو میگاد.

Your lips,
My lips,
Apocalypse.

من خودم بودم که گفتم ماندنت اجبار نیست

بشکند دستی که یادت داده لااِکراه را

مثل یلدا آخرین دیدار طولانی تر است

آنکه یارش رفته داند حال آذر ماه را

من تورا با خون دل از یاد بردم لطف کن

هرکجا چشمت به من افتاد،کج کن راه را

با تک تک سلول های بدنم از تابستون متنفرم .

میاد سفید بهت تو اردیبهشت.

کاش زندگی همونجا که بغلت میکردم و لپامون میخورد به هم و فشارت میدادم و چشامو میبستم تموم میشد.

دلم می‌خواهد تو تمام آن‌چه را که من احساس می‌کنم و نمی‌گویم بفهمی.

عزیزان ‏رها کردن راحت‌تر از نگه داشتن چیزیه که واقعی نیست.