سه‌نقطه Webview 454.html Telegram

قرار بود بمیریم

📌همين‌جا بگويم هنوز پس از هزارسال من با پارك كردنِ ماشين مشكل دارم و اگر نبود طعنه غريبه‌ها، هنوز شاگرد راننده بودم كنار دست همسر گرامى، كه به شيوه رانندگى در كورس رقابت مى‌راند و هربار مرا زهره‌ترك مى‌كند وقتى از باد تندتر مى‌راند.

📌قرار شد بميريم. چون در اين فاصله و سرعتِ من و حضور ناگهانىِ #فولكس راهى باقى نمانده بود. سمت راست درختان بلندبالا و ميانسال بود و سمت چپ فولكس كه تازه متوجه شده بود چه مرگ غم‌انگيرى در انتظارش است. پس درجا خشكش زد. منتظر ماند تا بميرد. حتى خود خودِ فولكس از ترس زير مهتاب رنگ عوض كرده بود. از دور سرمه‌اى و از نزديك قرمزشده بود. در چنين لحظه‌اى كه جان به مويى بند بود، سارا جيغ زد. الميرا خمار و خواب بود. عيال گفت: يا خدا، و بعد در انتظار تصادف سرش را در دو دست گرفت و گذاشت روى داشبورد و ديگر هيچ نگفت.

📌به گمان قريب به يقين، آن‌موقع‌ها #پیکان كمربند ايمنى نداشت و اگر داشت كسى نمى‌بست، چون اجبارى نبود. چون عده‌اى اسم اين كار را لوس‌بازى و ادا درآوردن گذاشته بودند. من كه در آنى تبديل به نااميدترين و مستأصل‌ترين راننده جهان شده بودم، توی دلم گفتم شايد شانس آورديم و نمرديم، گرچه جايى خوانده بودم شانس و اقبال دنبال كسى مى‌رود كه از او فرار مى‌كند. نه اين‌كه دنبال او باشد. درست در همين پلك زدن بود كه در گوشِ آن بالابالا ها زمزمه كردم: خدايا به اميد تو. پس تصميم گرفتم با حداقل مهارتى كه در رانندگى داشتم به سبك رانندگى #استيو_مك_کوين با موتورسيكلت و #جميز_دين با اتومبيل طورى فرمان را چپ ‌و راست كنم كه شايد اميد معجزه كند، كه كرد.

بارى، از آنجا كه گفته‌اند شجاعت از آنِ كسانى است كه اميدوارند و با اين دو ستاره مى‌توانند بدرخشند، من درخشيدم. طورى از دست‌فرمان ناقابل در آن‌ وقت شب استفاده كردم كه از تنگناى باريك‌تر از موى بين فولكس و درختانِ تنومند گذشتم، كه به‌گمانم در آن لحظه جهان از توقف باز ماند. همسر گرامى كه سر بر داشبورد زانوهايش را مى‌فشرد، گفت: چى شد، پس چى شد؟ من در واكنش به اين نهيب ترمز كردم و ايستادم. پياده شدم، عيال هم. ما نمرده بوديم، ما گيج در زنده‌ ماندن بوديم. لحظاتى بعد، دو سرنشين فولكس پياده شدند. از دور به هم زل زديم. آن‌كه پير بود در جانب باغچه نشست و ما، من و عیال، مبهوت دور خود مى‌چرخيديم. نه دادى، نه هوارى از سوى ما يا آنها، كه مثلاً: آهاى مگر كوريد؟ چرا جلوي‌تان را نگاه نمى‌كنيد؟ بوق ممتد ماشين كه داشت مي‌آمد پيكان و فولكس را به ‌خود آورد كه بايد بروند تا موجب حادثه نشده‌اند و رانندگان محترم در ناباورى از حادثه زير مهتاب تب‌كرده يللى‌تللى نكنند. و رفتيم.

📌من از اين‌كه از درگاهِ مرگ بازآمديم، يقين كردم اميدوارى يعنى پيروزى، يعنى رهايى از قرارومدارهاى ذهنى و قراردادى. گرچه شايد عده‌اى بگويند اميد تنها سرمايه مردمان رنجور است، كِيف خالى مردان ناتوان است. عيبى ندارد. بگويند. راست اين است در آن بزنگاه كه آغوش به‌سوى مرگ گشوده بوديم و ناتوان‌تر از مور در پيش پاى فيل بوديم، اميد ما را زنده نگه داشت.

#سرب_و_کاغذ
#فريدون_صديقى

📖📖
#پرونده_امید
دوازدهمین شماره #مکتوب_طنز_سه_نقطه

👁‍🗨
@SeNoghteMag

1.0K views18:00