🔸🔸🔸
🔸کلاً آدم وقتی هوس یه غذایی رو بکنه دیگه دلش آروم نمیگیره. اونایی که حتی یهبار هم شده که ساعت دو نصفهشب هوس یه بشقاب لوبیاپلو با یه کاسه سالاد شیرازی، خواب در چشم ترشون بشکنه، خوب میدونن که چی میگم.
🔸میبینی؟ اینجا هوس عامل بسیار تعیینکنندهایه. نه کالری، نه قیمت، نه هیچچیز دیگه. فقط و فقط هوس. که عینهو کارتون تام و جری، که عطر کیک تازه از فر دراومده، شکل یه دست بزرگ میشد و میاومد دماغ تام رو قلقلک میداد... و امان از این قلقلک و این هوس...
🔸حالا اصن بحث ما این غذاهای دهنآببنداز و چشمقلبیکن و خاطرهانگیز و خوراکِ استوریِ اینستا نیس. اتفاقاً میخوام از اون غذایی بگم که یادش نمیکنیم، یا اصن بدتر، وقتی یادش میکنیم اشتهامون کور میشه و چهارتا درشت نثار روح پزنده و خورندهش ـ که خودمون باشیم ـ میکنیم. بله؛ غذای حاجت. غذایی که وسط خوردنش یه نگاه به خودت میکنی و یه نگاه به ظرف غذا میکنی و میگی: داره چی سرمون میاد جمشید؟ کجای مسیر زندگی رو اشتباه رفتم؟ کاش با پدر و مادرم درست رفتار میکردم. کاش نگاهم رو میشستم... کاش اون سیدی رو میشکستم.
📖📖چهار درشت نثار روح پزنده و خورنده
تأملی در باب غذای حاجت
افشار مقدم
چهاردهمین شماره #مکتوب_طنز_سه_نقطه
#طریقت_طعام
👁🗨
@SeNoghteMag
>>Click here to continue<<