Channel: روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی
بهترین مدایحِ عَلَوی از نظر استاد شفیعی کدکنی
ستایشی که مولانا از حضرت مولی الموالی، امام علی بن ابی طالب، در مثنوی شریف دارد، عَلَی‌التَّحقیق، بالاترین نمونهٔ مدیح آن حضرت در تاریخ ادبیات جهان اسلام است.
ما غالباً نمی‌اندیشیم که حجم نوَد و نُه درصدِ مدایح آن حضرت مقداری وصف چشم و ابروی معشوق خیالی و موهوم است یا اغراق‌های آزاردهنده.
مدیح حضرت، بدان زیبایی و ژرفی که مولانا از آن سخن می‌گوید، نه در فارسی و نه در عربی، در هیچ‌‌جا، دیده نشده است.
غزلیات شمس تبریز. مقدّمه، گزینش و تفسیر: محمدرضا شفیعی کدکنی، جلد اول، چاپ پنجم، سخن، ۱۳۸۷، ص۴۵. روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی https://hottg.com/RURALRESEARCHS
ستایشی که مولانا از حضرت مولی الموالی، امام علی بن ابی طالب، در مثنوی شریف دارد، عَلَی‌التَّحقیق، بالاترین نمونهٔ مدیح آن حضرت در تاریخ ادبیات جهان اسلام است.
ما غالباً نمی‌اندیشیم که حجم نوَد و نُه درصدِ مدایح آن حضرت مقداری وصف چشم و ابروی معشوق خیالی و موهوم است یا اغراق‌های آزاردهنده.
مدیح حضرت، بدان زیبایی و ژرفی که مولانا از آن سخن می‌گوید، نه در فارسی و نه در عربی، در هیچ‌‌جا، دیده نشده است.
غزلیات شمس تبریز. مقدّمه، گزینش و تفسیر: محمدرضا شفیعی کدکنی، جلد اول، چاپ پنجم، سخن، ۱۳۸۷، ص۴۵. روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی https://hottg.com/RURALRESEARCHS
یک پژوهشگر بومی جنوب خراسان رضوی گفت: اوسنه یا همان داستان‌های قدیمی برگرفته از مشاغل و زندگی اجتماعی روستائیان بوده و قدمتی از پیدایش زبان و گویایی آدمیزاد دارد.
جواد روشندل در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: مادران در قدیم افسانه‌ها و داستان‌هایی را برای ساعات خواب برای کودک و فرزندشان و هم باهدف تربیت و تعلیم نکات دینی و اسلامی می‌خواندند.
وی اظهار کرد: معمولاً داستان‌ها و اشعار قدیمی که حالا به عنوان افسانه روایت میکنند منظوم و یا منثور و حاوی یک ادب تعلیمی نیز بود یعنی به عنوان اینکه یک داستانی بگویند و هیچ هدفی را دنبال نکند نبود.
پژوهشگر بومی جنوب خراسان رضوی اذعان کرد: اکثر افسانه‌های قدیمی که مادران و پدران روایت میکنند سینه به سینه منتقل شده است و به دنبال این بوده‌اند که یک نکته تربیتی و ادب تعلیمی به فرزندان بیاموزند، ضمن این که رسالت آرامش و خواب کودک را دنبال می‌کرد.
جواد روشندل در گفت و گو با ایسنا اظهار کرد: مادران در قدیم افسانه‌ها و داستان‌هایی را برای ساعات خواب برای کودک و فرزندشان و هم باهدف تربیت و تعلیم نکات دینی و اسلامی می‌خواندند.
وی اظهار کرد: معمولاً داستان‌ها و اشعار قدیمی که حالا به عنوان افسانه روایت میکنند منظوم و یا منثور و حاوی یک ادب تعلیمی نیز بود یعنی به عنوان اینکه یک داستانی بگویند و هیچ هدفی را دنبال نکند نبود.
پژوهشگر بومی جنوب خراسان رضوی اذعان کرد: اکثر افسانه‌های قدیمی که مادران و پدران روایت میکنند سینه به سینه منتقل شده است و به دنبال این بوده‌اند که یک نکته تربیتی و ادب تعلیمی به فرزندان بیاموزند، ضمن این که رسالت آرامش و خواب کودک را دنبال می‌کرد.
پژوهشگر بومی جنوب خراسان رضوی ادامه داد: اوسنه های قدیمی یک ویژگی دیگری هم داشت که برگرفته از مشاغل و زندگی اجتماعی مردمان روستائیان بود که غالباً در قالب سرگذشت و خاطراتی بود که از پیشینیانشان یاد می‌کردند و اهل ذوق و شعر و ادب و کسانی که زکاوت و هوش خوبی داشتند این‌ها را سینه‌به‌سینه روایت می‌کردند و به تواتر آن در واقع به نسل‌های آینده منتقل می‌شد.
وی گفت: از جمله اوسنههای بزک چنگل پا که ور میچست به هر دو پا، اوسنه بلدوم هیلکی پشت بوم گودلکی، موش موشوره می‌کرد بچه موش غلضه می‌کرد. اوسنه کره‌اسب یا کره‌الاغ بابابزرگ، اوسنه گرگ ناقلا را می‌توانیم نام ببریم.
روشندل خاطرنشان کرد: داستان و داستان‌گویی پدیده‌ای است که پیشینه آن، به قدمت پیدایش زبان و گویایی آدمیزاد است. آن چنان که تقریباً هیچ قوم و ملت کهنی را نمی‌توان یافت که دارای داستان‌ها و حکایت‌های مذهبی، حماسی، اجتماعی و امثال آنها نباشد.
وی با بیان اینکه علاقه به داستان، منحصر به طبقه و قشر خاصی از اجتماع نبوده است و از افراد پایین‌ترین قشرهای جامعه تا شاهان و امرا و از باسواد تا بی‌سواد، به داستان علاقه داشته‌اند، گفت: آن گونه که در تاریخ ثبت است، بسیاری از شاهان ندیمانی داشته‌اند که برای آنان داستان‌گویی می‌کرده‌اند..منبع: ایسنا
وی گفت: از جمله اوسنههای بزک چنگل پا که ور میچست به هر دو پا، اوسنه بلدوم هیلکی پشت بوم گودلکی، موش موشوره می‌کرد بچه موش غلضه می‌کرد. اوسنه کره‌اسب یا کره‌الاغ بابابزرگ، اوسنه گرگ ناقلا را می‌توانیم نام ببریم.
روشندل خاطرنشان کرد: داستان و داستان‌گویی پدیده‌ای است که پیشینه آن، به قدمت پیدایش زبان و گویایی آدمیزاد است. آن چنان که تقریباً هیچ قوم و ملت کهنی را نمی‌توان یافت که دارای داستان‌ها و حکایت‌های مذهبی، حماسی، اجتماعی و امثال آنها نباشد.
وی با بیان اینکه علاقه به داستان، منحصر به طبقه و قشر خاصی از اجتماع نبوده است و از افراد پایین‌ترین قشرهای جامعه تا شاهان و امرا و از باسواد تا بی‌سواد، به داستان علاقه داشته‌اند، گفت: آن گونه که در تاریخ ثبت است، بسیاری از شاهان ندیمانی داشته‌اند که برای آنان داستان‌گویی می‌کرده‌اند..منبع: ایسنا
پروفسور محمد نقی زاده، متولد سال 1320 در تهران است. وی دانش آموخته مهندسی کشاورزی در سال 1344 از دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران ، و دارای دکترای اقتصاد کشاورزی از دانشگاه کیوتو است. سپس با سمت دستیاری در این دانشگاه و دانشیاری دانشکده حقوق و اقتصاد دانشگاه دولتی چیبا، تا مارس سال 1987 همکاری و از آوریل همان سال به سمت استاد اقتصاد دانشگاه « میجی گاکواین» منصوب شده که همچنان ادامه دارد. پروفسور نقی زاده آثار متعددی به زبان های فارسی و ژاپنی و انگلیسی دارد. آثاری که از وی به زبان فارسی منتشر شده عبارتند از: ژاپن و سیاست های امنیت اقتصادی آن، ژاپن و سیاست های اقتصادی جنگ و بازسازی آن، رویارویی دو نظام اقتصادی مبتنی ب بازار و بحران پولی- اقتصادی کشورهای شرق آسیا، و مبانی تفکرات اقتصادی و توسعه ژاپن ( دو جلد). کتاب های فوق توسط شرکت سهامی انتشار منتشر شده اند.آثار در دست انتشار ایشان: « مبانی فکری مدیریت اقتصاد ملی- مقایسه ای ژاپن، چین و ایران» ( شرکت سهامی انتشار).
روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی
پروفسور محمد نقی زاده، متولد سال 1320 در تهران است. وی دانش آموخته مهندسی کشاورزی در سال 1344 از دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران ، و دارای دکترای اقتصاد کشاورزی از دانشگاه کیوتو است. سپس با سمت دستیاری در این دانشگاه و دانشیاری دانشکده حقوق و اقتصاد دانشگاه…
در کتاب حاضر این مباحث در خصوص اقتصاد ژاپن، چین و ایران مطرح شده است: آشنایی با مبانی اقتصاد ژاپن، روابط اقتصادی ایران و ژاپن و مقایسه‌ی آن با بعضی کشورهای همجوار، اقتصاد چین و مبانی ریسک‌پذیری آن، مبانی فکری مدیریت اقتصاد ملی ایران، دلایل توسعه‌نیافتگی ایران و راه‌کارهایی به منظور بهبود وضعیت اقتصادی ایران. نویسنده معتقد است که توسعه‌ی اقتصادی ژاپن مبتنی بر تداوم روحیه‌ی تولید سخت‌افزاری، تاکید بر ابداع‌گری مستمر یا تغییر به منظور توسعه‌ی پایدار و تمایلات ناسیونالیستی فرهنگی اقتصادی از طریق آموزش و پرورش و اخلاق اجتماعی است. وی در خصوص اقتصاد چین به این موضوعات می‌پردازد: تشدید وابستگی چین به تکنولوژی و سرمایه‌گذاری‌های مستقیم خارجی، جذب سرمایه‌های چینی خارج از چین، و افزایش صادرات و مصرف داخلی. نویسنده در خصوص توسعه‌نیافتگی اقتصاد ایران معتقد است که اقتصاد عصر تمدن صنعتی نیاز به بستر فرهنگی و فکری فلسفی خود دارد و در شوره‌زار تفکرات و فرهنگ سوداگری نمی‌روید، حتی اگر دارای عده‌ی کثیری اقتصاددان، ثروت طبیعی به اندازه‌ی چند قاره و پنجاه سال تجربه‌ی برنامه‌ریزی باشد.
Forwarded from روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی
📕 کتاب «در جست وجوی شش هزار روز گم شده» اثر محمد نقی زاده
🔷 کتاب پیش رو، روایت شش هزار روز دوران رشد سریع هفتاد سال گذشته‌ی کشور ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم است؛
🔷ژاپن با وجود نیم‌قرن جنگ با همسایگان دور و نزدیک و فرود اولین و دومین بمب اتمی بر سر مردم آن که فقط در یک شب صد هزار نفر در هیروشیما به قتل رسیدند ظرف بیست‌وسه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم به دومین اقتصاد سرمایه‌داری جهان آن روز تبدیل شد.
🔷ژاپن دچار بلا از جنگ‌های پنجاه‌ساله (۱۸۹۵ تا ۱۹۴۵)، طوفان، سیل، سونامی، زلزله‌های روزانه، آتشفشان و بمب اتمی همیشه چالش‌ها را با اتکا بر خلاقیت، نه با شعار، که با عمل به فرصت دوچندان تبدیل کرده است، بدون آن‌که مردمش از دولت گله کنند و همه‌ی مصیبت‌ها را به گردن این و آن یا حتی بمب اتمی بیندازند.
🔷 این کتاب، در واقع، روایت تلاش انسان‌هاست برای پیشرفت و ترقی، چه در سطح رهبران و نخبگان، چه در نهاد دولت و بخش خصوصی یا نیروهای نظامی در دوران جنگ و صلح، چه در سطح مردم کوچه و بازار روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی https://hottg.com/RURALRESEARCHS
🔷 کتاب پیش رو، روایت شش هزار روز دوران رشد سریع هفتاد سال گذشته‌ی کشور ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم است؛
🔷ژاپن با وجود نیم‌قرن جنگ با همسایگان دور و نزدیک و فرود اولین و دومین بمب اتمی بر سر مردم آن که فقط در یک شب صد هزار نفر در هیروشیما به قتل رسیدند ظرف بیست‌وسه سال پس از پایان جنگ جهانی دوم به دومین اقتصاد سرمایه‌داری جهان آن روز تبدیل شد.
🔷ژاپن دچار بلا از جنگ‌های پنجاه‌ساله (۱۸۹۵ تا ۱۹۴۵)، طوفان، سیل، سونامی، زلزله‌های روزانه، آتشفشان و بمب اتمی همیشه چالش‌ها را با اتکا بر خلاقیت، نه با شعار، که با عمل به فرصت دوچندان تبدیل کرده است، بدون آن‌که مردمش از دولت گله کنند و همه‌ی مصیبت‌ها را به گردن این و آن یا حتی بمب اتمی بیندازند.
🔷 این کتاب، در واقع، روایت تلاش انسان‌هاست برای پیشرفت و ترقی، چه در سطح رهبران و نخبگان، چه در نهاد دولت و بخش خصوصی یا نیروهای نظامی در دوران جنگ و صلح، چه در سطح مردم کوچه و بازار روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی https://hottg.com/RURALRESEARCHS
روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی
Photo
(از مجموعۀ 2 جلدی)درجلد اول از مجموعه‌ی حاضر که بر بررسی تفکرات اقتصادی ژاپن اختصاص دارد، نخست، تفکرات اقتصادی دوران "توکوگاوا" بررسی گردیده که عبارت‌اند از: زمینه‌های فکری فلسفی اقتصاد، تاثیرات کنفوسیوس به ویژه مکتب "سووشی" و تفکرات ناسیونالیستی مکتب دانش ملی، هلند‌شناسی، غرب‌شناسی، و فعالیت‌های اقتصادی به منزله‌ی پدیده‌ای حد از سیاست از سوی دولت مرکزی و حکومت‌های محلی. پس از آن در کتاب، این مباحث مطرح گردیده است: تفکرات معتقد به کشاورزی به مثابه‌ی بنیاد اقتصاد کشور، تغییر سیاست‌های اقتصادی متاثر از توسعه اقتصاد بر اثر تشکیل و گسترش بازار در عصر فئودالیسم و توسعه و گسترش آن؛ چگونگی مواجهه‌ی جمعیت غیر سامورایی با اقتصادی بازار و راه و روش اداره‌ی آن؛ و چگونگی مسائلی چون رابطه میان منافع خصوصی و عمومی، و رابطه‌ی میان اقتصاد و اخلاق و عقیده به برتری اخلاقی ملت ژاپن بر دیگر ملل آسیایی و مقابله با هرگونه نفوذ خارجی به هر قیمت. بخش دوم به بررسی تفکرات اقتصادی دوران میجی (1912 - 1868) اختصاص دارد که برخی تاثیرات آن بر روند توسعه اقتصادی ژاپن بررسی گردیده است. در بخش سوم، تفکرات عمده‌ی اقتصاددانان مارکسیست ژاپن بین دو جنگ جهانی و در بخش چهارم، تفکرات اقتصاددانان مدرن و غیر مارکسیست ژاپن بین دو جنگ جهانی بازگو شده است. این سوال پیش می آید که چه شد که بعضی از متفکران ژاپنی عصر میجی به تحولات فکری متفکران غربی علاقه مند گردیدند. تردیدی نیست که بخشی از تفکرات غربی برای این دسته از محققان ناآشنا بود، ولی بعضی از آنان نیز سعی در تغییر تفکرات غربی و مطابقت آن با شرایط ژاپن داشتند.
این امر گواه بر این است که جامعه ژاپن در عصر توکوگاوا دارای بعضی نظریات منسجم اقتصادی_اجتماعی به ویژه در امر تولید و رقابت های تولیدی بین حکوکت های محلی بوده است. به طوری که آن را قادر به ابداع نهادهای مربوط به اداره اقتصادی جامعه و افزایش تولید به به مدت بیش از دو قرن در شرایط انزوای مطلق نمود. لذا حضور تفکرات بومی اقتصاد مبتنی بر تولید و توزیع و ایجاد نهادهای لازمه آن حتی قبل از ایجاد حکومت ملی، معرفی علم اقتصاد مدرن و آغاز دوران تولید به شیوه سرمایه داری ژاپنی، زیربنای فکری_نهادی جامعه این کشور را برای بهره برداری از اقتصاد مدرن که علم و یا مهندسی تولید به شمار می آیند به خوبی فراهم آورده بود که هنوز هم آثار آن در پندار و کردار خانوار، بنگاه ها و دولت ژاپن به خوبی مشهود است.
این امر گواه بر این است که جامعه ژاپن در عصر توکوگاوا دارای بعضی نظریات منسجم اقتصادی_اجتماعی به ویژه در امر تولید و رقابت های تولیدی بین حکوکت های محلی بوده است. به طوری که آن را قادر به ابداع نهادهای مربوط به اداره اقتصادی جامعه و افزایش تولید به به مدت بیش از دو قرن در شرایط انزوای مطلق نمود. لذا حضور تفکرات بومی اقتصاد مبتنی بر تولید و توزیع و ایجاد نهادهای لازمه آن حتی قبل از ایجاد حکومت ملی، معرفی علم اقتصاد مدرن و آغاز دوران تولید به شیوه سرمایه داری ژاپنی، زیربنای فکری_نهادی جامعه این کشور را برای بهره برداری از اقتصاد مدرن که علم و یا مهندسی تولید به شمار می آیند به خوبی فراهم آورده بود که هنوز هم آثار آن در پندار و کردار خانوار، بنگاه ها و دولت ژاپن به خوبی مشهود است.
Forwarded from انجمن علمی دانشجویی علوم و مهندسی محیط زیست دانشگاه شهرکرد
دبیرخانه اولین همایش ملی دانش سنتی محیط زیست در ایران برگزار می کند:
🔰دانش و فرهنگ سنتی جاروبافی در ایران(تنوع، پراکنش جغرافیایی و طبقه بندی جاروهای سنتی ایران)
👤سخنران: دکتر فریدون عوفی
دکتری تخصصی اکوبیولوژی دریا
دانشیار پژوهشی و عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور
📅 تاریخ برگزاری: دوشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۳
⏰ ساعت برگزاری: ۲۰
📌 شرکت برای عموم آزاد و رایگان می باشد.
💻 مکان برگزاری: در بستر ادوب کانکت
https://meeting.sku.ac.ir/culturalandartistic/
📜 همراه با صدور گواهی معتبر
جهت ثبت نام به شماره زیر پیام ارسال کنید.
09389079614
💠 @confteki
🔰دانش و فرهنگ سنتی جاروبافی در ایران(تنوع، پراکنش جغرافیایی و طبقه بندی جاروهای سنتی ایران)
👤سخنران: دکتر فریدون عوفی
دکتری تخصصی اکوبیولوژی دریا
دانشیار پژوهشی و عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور
📅 تاریخ برگزاری: دوشنبه ۲۰ فروردین ۱۴۰۳
⏰ ساعت برگزاری: ۲۰
📌 شرکت برای عموم آزاد و رایگان می باشد.
💻 مکان برگزاری: در بستر ادوب کانکت
https://meeting.sku.ac.ir/culturalandartistic/
📜 همراه با صدور گواهی معتبر
جهت ثبت نام به شماره زیر پیام ارسال کنید.
09389079614
💠 @confteki
بیست فروردین سالروز درگذشت منوچهر ستوده
هرچه می‌رفتیم راه بود
به جادهٔ چالوس افتادیم جاده‌ای چارواداری بود، هنوز به دستور رضاشاه ماشینی نشده بود و از اتومبیل در این راه خبری نبود به خلاف امروز که هر دقیقه سی ماشین در حال آمد و رفت است. از میدانک و سرخه‌در و گرمو گذشتیم و حسنک‌در و ملک فالیز درآمدیم و از نسا که فقط یک کورهٔ آهن‌پزی داشت گذشتیم و به شاه پل و وله رسیدیم و از وله راه را گرداندیم و به طرف کهنه‌ده و آزاد‌بر رو آوردیم. در آزاد‌بر شب را ماندیم و مهمان کدخدا اسدالله شدیم. این مرد خدا تمام شب را صرف ما کرد. چاک گیوه‌های پارهٔ ما را دوخت، بند ساک‌های پاره‌شدهٔ ما را تعمیر کرد و حلقهٔ آهنی به ته هریک از چوب‌دست‌‌های ما کوبید و ما را مرد راه کرد و سفارش کرد در گرآب به منزل ملا ایوب گرایی برویم. در شیب گردنهٔ عسلک به کهنه قبرستانی برخوردیم که پایه‌های چهارطاق‌های آن برجا بود و دو سه سنگ قبر مورخ ۹۲۰ و ۹۳۱ و ۹۴۰ داشت، سرانجام بر گرآب رسیدیم. ساکنان گرآب بر بام‌ها برآمده بودند و فریاد می‌کردند «هوی اِرمنی–هوی اِرمنی». از پیرزنی که سر راه بود منزل ملا ایوب گرایی را جویا شدیم. پیرزن پیش افتاد و ما را به منزل ملا ایوب رساند. در را کوبید و ملا ایوب را خواست. ملایی سفید‌پوش، عرقچین به سر که موی سر و ریش او سفید بود در را گشود و ما را به داخل دعوت کرد. خانه تمیز و آراسته، رختخواب‌ها در چادرشب پیچیده و به دیوار اطاق تکیه داده و کف اطاق از قالی مفروش بود. گفتگوی مخلص با ملا ایوب شروع شد. ملا از نجوم اطلاعی داشت و سخن از عطارد و زهره و مشتری به میان آمد، اما از اورانوس و نپتون اطلاعی نداشت. شکل مدار زمین را به دور خورشید پرسید. کاغذ و قلمی خواستم و برای او ترسیم کردم. خلاصه شام آوردند و خوردیم و خوابیدیم. صبح برخاستیم و پس از ادای فریضه صبحانه خوردیم و به راه افتادیم و به دهکدهٔ گته ده رسیدیم. از آنجا به لمبران و جوستان رسیدیم. جوستان جوزستان بوده و درختان گردوی کهن فراوانی داشت. استراحتی کردیم و چای خوردیم. از جوستان به تکیه رسیدیم که امامزاده‌ای داشت و دو جفت درهای کنده‌کاری داشت که دیدنی بود. راه را ادامه دادیم و آرام آرام خود را به «شهرک» طالقان رساندیم. کولباره‌های سنگین نفس ما را قطع کرده بود برای صرف چای به قهوه‌خانهٔ ده رفتیم در قهوه‌خانه به شکرالله چاروادار برخوردیم سه قاطر او را به کرا گرفتیم، هر قاطر به یک تومان که ما را به گازرخان برساند. گردنهٔ الورز در سر راه است و بالا رفتن از آن کار حضرت فیل، به چشمهٔ عزیز و نگار که گوسفندسرا بود رسیدیم شب را در گوسفندسرا خوابیدیم و فردا پای در راه گردنه نهادیم. هرچه می‌رفتیم راه بود.
[البرزکوه، نگارش و گردآوری دکتر منوچهر ستوده، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۳۸۹، ص ۱۷–۱۶]
هرچه می‌رفتیم راه بود
به جادهٔ چالوس افتادیم جاده‌ای چارواداری بود، هنوز به دستور رضاشاه ماشینی نشده بود و از اتومبیل در این راه خبری نبود به خلاف امروز که هر دقیقه سی ماشین در حال آمد و رفت است. از میدانک و سرخه‌در و گرمو گذشتیم و حسنک‌در و ملک فالیز درآمدیم و از نسا که فقط یک کورهٔ آهن‌پزی داشت گذشتیم و به شاه پل و وله رسیدیم و از وله راه را گرداندیم و به طرف کهنه‌ده و آزاد‌بر رو آوردیم. در آزاد‌بر شب را ماندیم و مهمان کدخدا اسدالله شدیم. این مرد خدا تمام شب را صرف ما کرد. چاک گیوه‌های پارهٔ ما را دوخت، بند ساک‌های پاره‌شدهٔ ما را تعمیر کرد و حلقهٔ آهنی به ته هریک از چوب‌دست‌‌های ما کوبید و ما را مرد راه کرد و سفارش کرد در گرآب به منزل ملا ایوب گرایی برویم. در شیب گردنهٔ عسلک به کهنه قبرستانی برخوردیم که پایه‌های چهارطاق‌های آن برجا بود و دو سه سنگ قبر مورخ ۹۲۰ و ۹۳۱ و ۹۴۰ داشت، سرانجام بر گرآب رسیدیم. ساکنان گرآب بر بام‌ها برآمده بودند و فریاد می‌کردند «هوی اِرمنی–هوی اِرمنی». از پیرزنی که سر راه بود منزل ملا ایوب گرایی را جویا شدیم. پیرزن پیش افتاد و ما را به منزل ملا ایوب رساند. در را کوبید و ملا ایوب را خواست. ملایی سفید‌پوش، عرقچین به سر که موی سر و ریش او سفید بود در را گشود و ما را به داخل دعوت کرد. خانه تمیز و آراسته، رختخواب‌ها در چادرشب پیچیده و به دیوار اطاق تکیه داده و کف اطاق از قالی مفروش بود. گفتگوی مخلص با ملا ایوب شروع شد. ملا از نجوم اطلاعی داشت و سخن از عطارد و زهره و مشتری به میان آمد، اما از اورانوس و نپتون اطلاعی نداشت. شکل مدار زمین را به دور خورشید پرسید. کاغذ و قلمی خواستم و برای او ترسیم کردم. خلاصه شام آوردند و خوردیم و خوابیدیم. صبح برخاستیم و پس از ادای فریضه صبحانه خوردیم و به راه افتادیم و به دهکدهٔ گته ده رسیدیم. از آنجا به لمبران و جوستان رسیدیم. جوستان جوزستان بوده و درختان گردوی کهن فراوانی داشت. استراحتی کردیم و چای خوردیم. از جوستان به تکیه رسیدیم که امامزاده‌ای داشت و دو جفت درهای کنده‌کاری داشت که دیدنی بود. راه را ادامه دادیم و آرام آرام خود را به «شهرک» طالقان رساندیم. کولباره‌های سنگین نفس ما را قطع کرده بود برای صرف چای به قهوه‌خانهٔ ده رفتیم در قهوه‌خانه به شکرالله چاروادار برخوردیم سه قاطر او را به کرا گرفتیم، هر قاطر به یک تومان که ما را به گازرخان برساند. گردنهٔ الورز در سر راه است و بالا رفتن از آن کار حضرت فیل، به چشمهٔ عزیز و نگار که گوسفندسرا بود رسیدیم شب را در گوسفندسرا خوابیدیم و فردا پای در راه گردنه نهادیم. هرچه می‌رفتیم راه بود.
[البرزکوه، نگارش و گردآوری دکتر منوچهر ستوده، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۳۸۹، ص ۱۷–۱۶]
يادى از استاد منوچهر ستوده در سالگرد در گذشتشان - درباره دکتر منوچهر ستوده ( تاریخدان، جغرافیدان و ادیب و ایرانشناس)
ستوده در تاریخ ۲۸ تیر ۱۲۹۲ در تهران متولد شد. پدرش خلیل نام داشت و در بازارچه سرچشمه، کوچ صدیق‌الدوله از بخش عودلاجان از محله‌های قدیم تهران زندگی می‌کردند. خانواده‌اش اصالتا اهل مازندران بودند. پدربزرگ او آقا شیخ موسی از یاسل نور که منطقه‌ای ییلاقی و کوهستانی است با پسرعموهایش به تهران آمد. مادرش اهل تفرش است. پدرش بیست و پنج ساله بود که پدربزرگ او فوت کرد و مسئولیت بازماندگان خانواده به گردن او افتاد. وی برای گذران زندگی مدتی در یک دکان قنادی شاگرد بود و پس از مدتی در زمان تأسیس مدرسه ابتدایی آمریکایی در تهران ریاست این مدرسه را به عهده گرفت.
ستوده تا سن چهارسالگی در محله سرچشمه زندگی کرد. در سن هفت سالگی به مدرسه ابتدایی آمریکایی رفت و دوره شش ساله ابتدایی را در این مدرسه گذراند. وی در دوران تحصیل در دبیرستان البرز کتابدار کتابخانه دبیرستان هم بود. سال ۱۳۱۳ وارد دانشسرای عالی شد و نزد استادانی چون سید محمد مشکات و علی اکبر شهابی درس خواند. نخستین مقاله خود را در ۱۳۱۵ درباره «مطالعات تاریخی و جغرافیایی- مسافرت به قلعه الموت» نوشت.
در سال ۱۳۱۷ درجه لیسانس در رشته ادبیات فارسی را دریافت کرد. در همین دوره در اداره فرهنگ گیلان و دبیرستان شرف تهران تدریس می‌کرد. در سال ۱۳۲۴ با فاطمه (شکوه اقدس) شمشیرگران ازدواج کرد.[۳] در سال ۱۳۲۹ از رساله دکتری خود زیر نظر استاد بدیع‌الزمان فروزانفر با عنوان «قلاع اسماعیلیه در رشته‌کوه‌های البرز» دفاع کرد.
در سال ۱۳۳۰ بنا به دعوت انجمن فولبرایت برای سفر مطالعاتی به آمریکا رفت. در سال ۱۳۳۱ به عضویت جامعه ملی جغرافیای آمریکا درآمد؛ و در سال بعد به عضویت انجمن ایران‌شناسی به ریاست ابراهیم پورداود درآمد. در سال‌های بعد آموختن زبان پهلوی را در محضر دکتر ابراهامیان آغاز کرد. همچنین نخستین کتاب خود را با عنوان فرهنگ گیلکی در سلسله انتشارات انجمن ایران‌شناسی در سال ۱۳۳۲ انتشار داد.
در طی سال‌های بعد چندین سفر مطالعاتی به خارج از کشور داشت و ارتقاء به درجه استادیاری دانشگاه تهران و بعد دانشیاری و انتقال به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و عضویت در گروه تاریخ و سرانجام ارتقاء به درجه استادی در سال ۱۳۵۴ از جمله اتفاقات زندگی او در این سال‌ها بوده‌است. ستوده در طی همین سال‌ها تا سال ۱۳۸۱ در کنگره‌های مهم ایران‌شناسی همچون کنگره بین‌المللی تاریخ و هنر و باستان‌شناسی ایران در دانشگاه آکسفورد و کنگره بین‌المللی ابوریحان در پاکستان سخنرانی کرد. سفر به چین و آسیای میانه از دیگر فعالیت‌های سال‌های اوایل دهه ۱۳۶۰ استاد بود.
ستوده ساکن کوی نارنج (سی سرا) سلمان شهر بود. وی تابستان‌ها در روستای کوشکک لورا در جاده چالوس و زمستان در خانه دیگری که بسیار ساده بود در سی‌سرا (نزدیک چالوس) زندگی می‌کرد. خانه‌اش بسیار ساده بود و اتاقش در خانه ییلاقی کوشکک جز یک زیلو و یک دست رخت خواب چیزی نداشت. او با رادیو و تلویزیون میانه‌ای نداشت.
منوچهر ستوده (ایرانشناس، جغرافیدان تاریخ شناس، استاد دانشگاه تهران و پژوهشگر برجستهٔ ایرانی) در 20 فروردین ماه 1395 در سن 103 سالگی درگذشت. منبع: کانال ایران بوم
ستوده در تاریخ ۲۸ تیر ۱۲۹۲ در تهران متولد شد. پدرش خلیل نام داشت و در بازارچه سرچشمه، کوچ صدیق‌الدوله از بخش عودلاجان از محله‌های قدیم تهران زندگی می‌کردند. خانواده‌اش اصالتا اهل مازندران بودند. پدربزرگ او آقا شیخ موسی از یاسل نور که منطقه‌ای ییلاقی و کوهستانی است با پسرعموهایش به تهران آمد. مادرش اهل تفرش است. پدرش بیست و پنج ساله بود که پدربزرگ او فوت کرد و مسئولیت بازماندگان خانواده به گردن او افتاد. وی برای گذران زندگی مدتی در یک دکان قنادی شاگرد بود و پس از مدتی در زمان تأسیس مدرسه ابتدایی آمریکایی در تهران ریاست این مدرسه را به عهده گرفت.
ستوده تا سن چهارسالگی در محله سرچشمه زندگی کرد. در سن هفت سالگی به مدرسه ابتدایی آمریکایی رفت و دوره شش ساله ابتدایی را در این مدرسه گذراند. وی در دوران تحصیل در دبیرستان البرز کتابدار کتابخانه دبیرستان هم بود. سال ۱۳۱۳ وارد دانشسرای عالی شد و نزد استادانی چون سید محمد مشکات و علی اکبر شهابی درس خواند. نخستین مقاله خود را در ۱۳۱۵ درباره «مطالعات تاریخی و جغرافیایی- مسافرت به قلعه الموت» نوشت.
در سال ۱۳۱۷ درجه لیسانس در رشته ادبیات فارسی را دریافت کرد. در همین دوره در اداره فرهنگ گیلان و دبیرستان شرف تهران تدریس می‌کرد. در سال ۱۳۲۴ با فاطمه (شکوه اقدس) شمشیرگران ازدواج کرد.[۳] در سال ۱۳۲۹ از رساله دکتری خود زیر نظر استاد بدیع‌الزمان فروزانفر با عنوان «قلاع اسماعیلیه در رشته‌کوه‌های البرز» دفاع کرد.
در سال ۱۳۳۰ بنا به دعوت انجمن فولبرایت برای سفر مطالعاتی به آمریکا رفت. در سال ۱۳۳۱ به عضویت جامعه ملی جغرافیای آمریکا درآمد؛ و در سال بعد به عضویت انجمن ایران‌شناسی به ریاست ابراهیم پورداود درآمد. در سال‌های بعد آموختن زبان پهلوی را در محضر دکتر ابراهامیان آغاز کرد. همچنین نخستین کتاب خود را با عنوان فرهنگ گیلکی در سلسله انتشارات انجمن ایران‌شناسی در سال ۱۳۳۲ انتشار داد.
در طی سال‌های بعد چندین سفر مطالعاتی به خارج از کشور داشت و ارتقاء به درجه استادیاری دانشگاه تهران و بعد دانشیاری و انتقال به دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و عضویت در گروه تاریخ و سرانجام ارتقاء به درجه استادی در سال ۱۳۵۴ از جمله اتفاقات زندگی او در این سال‌ها بوده‌است. ستوده در طی همین سال‌ها تا سال ۱۳۸۱ در کنگره‌های مهم ایران‌شناسی همچون کنگره بین‌المللی تاریخ و هنر و باستان‌شناسی ایران در دانشگاه آکسفورد و کنگره بین‌المللی ابوریحان در پاکستان سخنرانی کرد. سفر به چین و آسیای میانه از دیگر فعالیت‌های سال‌های اوایل دهه ۱۳۶۰ استاد بود.
ستوده ساکن کوی نارنج (سی سرا) سلمان شهر بود. وی تابستان‌ها در روستای کوشکک لورا در جاده چالوس و زمستان در خانه دیگری که بسیار ساده بود در سی‌سرا (نزدیک چالوس) زندگی می‌کرد. خانه‌اش بسیار ساده بود و اتاقش در خانه ییلاقی کوشکک جز یک زیلو و یک دست رخت خواب چیزی نداشت. او با رادیو و تلویزیون میانه‌ای نداشت.
منوچهر ستوده (ایرانشناس، جغرافیدان تاریخ شناس، استاد دانشگاه تهران و پژوهشگر برجستهٔ ایرانی) در 20 فروردین ماه 1395 در سن 103 سالگی درگذشت. منبع: کانال ایران بوم
Forwarded from روستاپژوهی، توسعه و ایران شناسی
حالا که سال ها گذشته شاید نسل غریبی به نظر بیایند. نسلی که در جست و جو بود. وجب به وجب ایران را می گشت و می دید و ثبت می کرد. جای جای خاک ایران را می رفتند و می دانستند که این خاک، ناشناخته زیاد دارد و تشنه ی شناختن بودند. جلال آل احمدی بود که در میان روستاها و ده کوره های طالقان با پای پیاده، کوهنوری و پیاده روی می کرد تا «تات نشین های بلوک زهرا» را بنویسد. منوچهر ستوده ای بود که با پای پیاده از تهران تا الموت می رفت تا قلعه ی حسن صباح را جست و جو کند (سال های دهه ی ۲۰) و پایان نامه ی درسی اش را بنویسد. منوچهر ستوده ای که از آستارا در منتهی الیه غرب دریای خزر پای پیاده راه افتاده بود و روستا به روستای خطه ی شمال را تا منتهی الیه شرق و گرگان و بندر ترکمن در نور دیده بود تا کتاب ده جلدی «از آستارا تا استرآباد» را بنویسد. نادر ابراهیمی بود که عاشق ان هصخره های دست نایافتنی «علم کوه» را بالا می رفت تا بعد ها متن ها و شعرهایی در ستایش ایران بنویسد و ایرج افشار بود که بار ها و بار ها در گوشه گوشه ی خاک ایران پرسه زده بود./ پیمان حقیقت طلب. کانال روستاپژوهی https://hottg.com/RURALRESEARCHS
«ابیانه» یاقوت فلات مرکزی ایران/ سودای جهانی شدن محقق می‌شود؟ این گزارش را در لینک مقابل بخوانید: https://mehrnews.com/x34HkC
HTML Embed Code: