[زیبای من
نازت کشم نازک دلی
زجرت کشم درمان دلی
دل به اسارت میبری
چشمت نگهبانی دهد
در قفس میمانم و من
در حصارت لذت میبرم
بگشایی و نگشایی در این قفسم
باز در بند توام ، رام توام
شیشه دل بشکنی ، طره کنی
موی را همچو به زنجیر مرا
من نه بیمار شوم بلکه طبیبی به تو را
لمس از روی حسادت به تو را
من اسیر و به نگهبانی تو محتاجم
بنشین دمی از خستگی راهت گو
راه دشوار که سویت نبُود؟
گر غلطه لرزان به راهت ننهد
من گوش به اهنگ زیبای تو مینوشیدم
از نوای لب تو مست ، بجام نوشیدم
مست و دیوانه بشد هرکه نوای تو شنید
پی آن دلبر عیار براه خود کشید
موی زلف کج تو ، راه به راهم بکشید
بکُشید و بکشید بر سر من
اندر این هستی لبی از لب یارش نکشید]