کافیه جوانرودی ۱۴۰۲/۹/۱۷

"سِرّ گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست"
ثریای عزیزم
(به تعبیر فروغ)
"ای یار ای یگانه ترین یار"

   نقطه آغاز همراهی مان در دانشکده الهیات دانشگاه تهران به روشنی در خاطرم ثبت شده و تا به امروز که بیست و پنج سال از آن واقعه گذشته محبت و مهربانی ات در زندگیِ زیسته ام به من قوت قلب داده، گر چه سالهاست از حضور فیزیکی ات بی بهره بوده ام اما مدام از وسعت وجودت لبریز و در سایه چتر مهربانی ات در امن و آرامش زیسته ام و باید اقرار کنم هنوز در غم فقدانت مبهوتم و همچنان صدای پرامیدت در گوش هایم طنین انداز است و چشمانم دیدن لبخند همیشگی ات را التماس می کنند.
"ای یار، ای یگانه ترین یار"

چه روزهایی که به انتها رسیدم و تو دوباره آغازم کردی به من امید دادی و تکیه گاهم شدی اینک که امیدی به دیدن دوباره ات ندارم مستاصلم برای آغازهای بعدی چگونه بیابمت ؟
"ای یار، ای یگانه ترین یار"
فصل خزانت را همراه با تو گام برداشتم وجاده های برگ ریزانت را  قدم به قدم جلو رفتم و رنج هایت را با تمام وجود احساس کردم و  "بار سبکی تحمل ناپذیر  هستی ات" را ناباورانه و یکه و تنها به دوش کشیدم😔
حتی در این روزهای آخر با وجود اینکه به قول برخی از دوستانت بار سفر بستی و آهنگ‌رفتن نواختی اما دل لطیف و نازکت روا ندانست غمم را افزون کند و با وجود اینکه در سخت ترین شرایط بودی به من امید و اطمینان دادی که هستی و هستی ات ادامه پیدا خواهد کرد برای سروش و برای من و کافیه برای فریده و مادرت و برای سایر وجودهای باارزش زندگی ات ... تو عاشق زیبایی و زیستن بودی و همواره وجودت از خوبی و انسانیت آکنده بود و در طول عمر کوتاه و پربارت بهترین ها را برای همه خواستی و از وجودت بر دیگران عشق باریدی و همین عشق ها و محبت ها و دغدغه درد و رنج انسان های بی پناه در طول بیماری ات تحمل درد را برتو هموار می ساخت.
  این اواخر گاه وبیگاه در گفتگوهای مجازی در جمع های دوستانه به طنز از عزمت بر سفر بی بازگشت سخن می گفتی و من ناباورانه در خفا و سکوت می گریستم.
و سرانجام آن شب بدیمن هیچگاه از خاطرم‌نمی رود آنگاه که بعد از سه روز بی خبری و پیام های بی پاسخ ام، ناباورانه در کانال ات دیدم دست بی رحم قضا غنچه نیمه شکفته وجودت را چیده😔 به ناگاه دیوار امیدم فروریخت و بغضم را شکست. شوربختانه مرگ غریبانه ات را های های گریستم و در کنج تنهایی ام به سوگ نشستم و  سیل اشک مزرعه جانم را ویران ساخت به گونه ای که قلم ام از به تصویر کشیدن احوال درون و حزن و اندوه بی اندازه ام قاصر است.
و اینجا با فروغ همنوا می شوم
" در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه‌ها
و اجتماع سوگوار تجربه‌های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می‌شود به آن کسی که می‌رود اینسان
صبور
سنگین
سرگردان
فرمان ایست داد"

پس با اندوه و چشمان اشکبار بدرقه ات خواهیم کرد و ایمان می آوریم به مرگ این تنها حقیقتی که گریزی از ان نیست...

"ای یار! ای یگانه ترین یار"
خاطرات بی شمار و نام و یادت همیشه در قلبمان جاودانه است. امتدادت را در "سروش" زندگی ات به تماشا خواهیم نشست باشد که غنچه نیمه شکفته ات در پاره تنت شکوفا گردد و عالمیان را به فیض رساند.

آمنه عزیزی

۱۴۰۲/۹/۱۵

یادی و یادگاری...
چراغ عمر پرفروغ خانم دکترثریاخدامرادی خاموش شد و جمع کثیری از علاقه‌مندان عرفان ،ادب و دانش از وجود پر فیض او محروم شدند، اما آثار وجودی او، یادگارهای ادبی،عرفانی و علمی‌اش چون شجره طیّبه‌ای که «اصلها ثابت و فرعها فی السماء»، فراموش نخواهد شد.
در اواخر دهه ی ۸۰ که وبلاگ روستای خانقاه را راه اندازی نمودم جهت پربار نمودن قسمت مشاهیر و علمای روستا کتابهای تاریخی زیادی را ورق می زدم .
در کتاب تاریخ مشاهیرکرد به شخصیتی برخوردم که هیچگاه نامش را در هیچ محفلی واززبان کسی نشنیده بودم!!!
ملا فیض الله غریب...
مطلب مربوط به آن بزرگوار را باخوشحالی همراه با شک و تردید که مبادا خانقاهی نباشد و مورد نقد قرار بگیرم بارگذاری و منتشرنمودم.
http://takana.blogfa.com/post/230
پس از لحظاتی خانم دکتر تمام شک و تردیدم را به یقین تبدیل کرده و درقسمت نظرات چنین نوشت:(اکنون نیز موجود است):
(( سلام آقای ویسمرادی
خیلی ممنون بابت مطلبی که راجع به پدر بزرگ پدر من نقل کردین. هر چند در اسلام بر عکس ادیان بومی چین - که در آنها به ارواح اجداد و تاثیر آنها در زندگی بازماندگانشان اهمیت فراوانی داده میشه - آدمی نباید به پدران و اجدادش بباله ولی تاثیر اجداد خوب روی عملکرد و انگیزه های بازماندگان رو نمی توان انکار کرد. یک نکته جالبی که من در مورد مرحوم ملا فیض الله از مرحوم مادر بزرگم شنیده ام اینه که ایشان به تعلیم و تعلم زنان خانواده اهمیت میدادن و مادر بزرگم بسیاری از احکام شرع رو به دقت و بنا بر آموزشهای ایشان می دانست. همچنین قسمت در خور ذکری از فرآن رو هم به کمک ایشان حفظ کرده بود.
با تشکر))
گویی ملافیض الله غریب تخلص غریب را دراشعارش برای نوادگان خویش به ارث گذاشته بود و خدارحمت کندخانم دکترخدامرادی را غریبانه زیستندوغریبانه هم رفتند اما یادش،نامش و اندیشه ی پاکش برای همیشه جاودان خواهد ماند.

اناالله و انا الیه راجعون
کل نفس ذائقه الموت.
همگان خفته اند در دل خاک
آن یکی خرم آلا دگر غمناک.
آنچه را که در خور، لایق و شایسته این بانوی سخت کوش، تلاشگر، جستجوگر عرفان اسلامی بود، روندگان، دوستداران، بزرگان این دنیای پر رمز و راز و معطر نوشتند، فرمودند، ما هم خواندیم و شنیدیم. ما تشنگان این چشمه ی خروشان و زلال و گوارا، همچنان در انتظار فوران بیانات شیرین و شیوا، آموزه ها و راهنماییهای این فرهیختگان عزیز و گرامی جهت شستن و زدودن آیینه گرد گرفته دلهایمان هستیم.
من کیِ باشم،که در این وادی عمیق و ژرف معرفتی، انسانی الهی دَم بزنم و قلم بدست گیرم؟از دورِ دور، دور از امواج خروشان این بحر که خانم دکتر ثریا خدامرادی در ژرفنای آن از یافته های درونی و علمیش لذت می برد، بنده تا آنجا فاصله ادراکی و فهمی زیادی دارم. که برای رهای از این دوریِ فهم و درک، خود از یک بیت اشعار بحری حضرت مولانا مدد می جویم.
دانه هر مرغ، اندازه وی است
طعمه هر مرغ، انجیری کَی است.
از رزومه ی کاری، شروع و فراز و اوج دکتر ثریا که به شیوه ای شیوا و زیبا توسط اساتید، بیان و مرقوم گردید که بگذریم، این انسان نستوه و
فعال،با تلاش و پشتکار و جستجو گری مثال زدنی خود محدودیتهای ساختگی داخلی و خارجی را یکی پس از دیگری با موفقیت پشت سر نهاد، توانست رفیع ترین کرسی علمی جهان را بدست آورد و با افتخار تکیه بزند.با خلق نقشه راه ها و آثار ماندگارش بر بام قله ی عظیم معرفت ایستاد. ایشان عرفان به معنی شناختن، و شناختن حق و مراد از عرفان را،که شناسایی حق است،با دو طریق استدلال و تصفیه و مکاشفه باطن، با عقیده صوفی که منبع واقعی را همین قلب انسان می داند و می گوید، قلب انسان آیینه ایست که جمیع صفات الهی باید در آن جلوه گر شوند، اگر چنین نیست و نشود بواسطه آلودگی آیینه است و باید کوشید تا گرد و غبار آن را پاک کرد. با دستان توانمند و خردورزی تمام به جنگ روایتها و اشعار دروغین رفت تا حقایق را هر چه بیشتر تمیز دهد و آشکار نمایند.این غواص خستگی ناپذیر با رعایت دقیق مسایل، تمرکز بالا، حفظ آرامش،بین عرفان اسلامی، عرفان هندو،و دنیای صوفی پلی ایجاد کرد که در نوع خود تازه گری است، و بار دیگر بر آن شد تا ثابت نماید:
جنگ هفتاد دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند.
می توان اقرار کرد که دکتر خدا مرادی با بکار گیری خداگرایی، عبودیت، عدالت گرایی، اخلاق گرایی و گریز از خودستایی و گرایش به خودستانی و قدرت علم، فنا،عبودیت و قرب سوار بر مسیرهای رهایی بخش، سوار بر اندیشه ها و باورها به سرچشمه اصلی فضیلت رسیده بود، آن چنانکه خود ایشان اندیشه شده بود، اندیشه خلق کرد.
برسم ادب و احترام و تکریم، بر خود وظیفه می دانم،در مقابل بزرگان خردورز و اندیشه گرا سر تعظیم فرود آورم.
لازم می دانم احساس همدردی، هم غمی و شراکت خود در این مصیبت را با خانواده نجیب، شریف، مهربان خدامرادی از جمله داده خانمێ مادر داغدار، یار غار و همپای این مسیر، این صعود، همدل و هم نشین ایام زندگی دکتر سعید ضرابی ارجمند، این برادر و سرور عزیز و هموطن شریف،دلبند عزیزش سروش ضرابی، خواهران،برادرانش،اهالی محترم و بزرگوار روستای خانقاه، مردم ادیب شهرستان پاوه و اورامانات، مردم فرهیخته و قدرشناس استان کرمانشاه، مردم آگاه،با هوش،با استعداد و دانشمند پرورو فاضل کوردستان،مردم دانا،دانشمند و فرزانه ایران زمین، دوستداران و روندگانِ گلستان همیشه معطر و خوش بوی معرفت،تشنگان عرفان در جای جای این کره خاکی تسلیت عرض می نمایم.
لذت انعام خود را وا مَگیر
نُقل و باده و جام خود را وا مگیر.

ستار ژاله

🔲خەمانەو خانەگای یەلدایوە تارەن

✍سید رحمان محمودی

هەسارێوەو سۆرۆیای نادیارەن
سەما تاریک و بێ پرشە و شەرارەن
گۆمانم  ئاسمانیچ بێ قەرارەن
خەمانەو خانەگای یەلدایوە تارەن
دیارەن ئی وڵاتە پەرسەڐارەن

گۆڵوو ڕەوشەنگەری لێ باخوو دینی
مەزانم وێت بە ئەفلاکی مەوینی
حقوو وێتەن شەکەت بینە جە ژینی
هەسارێ کەی مەنیشانێ زەمینی
مەلۆوە ئاسمان ، ئاخۆر هەسارەن


مۆراڐوو تۆ خۆڐان ڕەحمانوو کامیت
تەماموو مەولەوین عێرفانوو فامیت
جەم و کەیخۆسرەوێ مەڐیانێ جامیت
پەرێ ڕۆحۆلقۆدووسوو لێ مەرامیت
  مەقاموو خانمی تۆ ڕۆجیارەن

بیەی سۆفی  جە تەکیەو مۆحسناتی
حۆمەیراو گۆڵعۆزاروو لێ جەناتی
نمادوو بێهتەرین ئۆسوەو بەناتی
دە با ڕۆحت بگێڵۆ کائێناتی
عەرووجوو باوەڕوو تۆ ڕاویارەن

ئەنا پاییزەن و هەلسەو خەزانی
گەڵا مل زەرڐ نێشتەن نیشتمانی
پەلەو چێشیت بێ پەی ئاسمانی
جە زمسان و جە زقمی بێزیانی ؟!
مەلۆ تاوێتەریچ واڐەی وەهارەن

دیاروو غۆربەتی دڵتەنگە بێشی
جە دووری کێ بێ تۆ بێ ڕەنگە بێشی
خۆڐا زانۆ کە چن بێ دەنگە بێشی
ئەڐالێت بوینە کەی دڵسەنگە بێشی ؟!
جە غۆربەت بۆرێوە ئاخر دیڐارەن

مەلینە و حاڵوو واڵانت نەوینی
کزو ماتی براکانت نەوینی
جیا مازی و سرووش گیانت نەوینی
ئەڐالێت بۆ بە قۆروانەت ، نەوینی
دەواو واڵە و برایت سەبر و قەرارەن

مەلۆ با بیمێ سۆفیو باوەڕوو وێت
کەریما ساکنوو بەحر و بەڕوو وێت
بەریمان مەقسەدوو باڵ و پەڕوو وێت
جە خاڵیمان پەڕێ بیمێ پەڕوو وێت
مەزانم مەقسەدت پەروەردگارەن

ئە چا دوورۆ بە بێ خۆڐا حافێزی لوای
کەس و کارێت جیا مازی جە دۆنیای؟!
دەسێت داینی فەناکاری و دەسوو وای
ئەچێنە گرڐێ مەسپارانێت ئەڵڵای
بزانە حێکمەتەن یا ڕۆزگارەن

بە وێم نازوونە ئیسە بوو کەسوو تۆ ؟!
جە فاموو تۆ بیاوو وەردەسوو تۆ؟!
ئەگەر سەیێڐ گنۆ حەڵقەو بەسوو تۆ؟!
مۆریدێ پەی سرووشی نەو ڕەسوو تۆ
دماو تۆ مەنزەروو دیڐەی مەزارەن

خۆڐا بەخشۆم بە ئیمانوو تۆ ، واڵێ
لواینە و چێ مەنێ ئەوقاتێ تاڵێ
دماو تۆ چننە چێ گیریاینێ حاڵێ
مەمانۆ خاکوو تۆ و دوێ تووڵێ ژاڵێ
وڵاتم ساڵهان چۆڵە هەوارەن

🌐به #سلام_پاوه بپیوندید👇

🆔 @salampaveh

بەرزە خاتوونەو وەڵاتی، نیشتمان پەیت مەگرەوۆ
بدٚیە پاییزی زەمین تا ئاسمان، پەیت مەگرەوۆ

نیشتمان کەمتەر کەسێوەش پێسە تۆ وینان بە وێش
پەوکەتەی حەر ئیسە تا ئاخر‌ زەمان، پەیت مەگرەوۆ

کێ مزانۆ چندٚە ئاتەژگا دڵش پەڕ بی جە خەم
هەڵسێ ئاتەژگای میاوا سیروان، پەیت مەگرەوۆ

بەرزە خاتوونەو وڵاتی، عالێمەی سووفی مەنێش
ئەندٚە سەختەن کۆچەکەت، پیر و جوان، پەیت مەگرەوۆ

ئاسمان هەر کۆی بلی هەورەن، ڕەهێڵەن، وەشتەن و
حەر جه کوردستانۆ تا کوو هەندەران، پەیت مەگرەوۆ

ئەندٚە ژیری، ئەندٚە نتمی، ئەندٚە عێلمت پۆوە بێ
قەورە پا بێ ڕەحمیە، یەک قەورسان، پەیت مەگرەوۆ

تا سورەییا تا خودا بەرزۆ بۆ نامێت واڵەکێم
وینە بێگانە چەنی هەوماڵەکان، پەیت مەگرەوۆ

شێعرە بێژگەم شیوەنی هیچش نەوێ بەخشۆت  پەنە
مەردەمۆدٚارێوە لاڵەن، بێ زوان، پەیت مەگرەوۆ

#پەرویزبابایی

کۆگاو شێعرەکاو پەرویزبابایی
خەیر بەیدێ سەروو چەمان
ئامەیتان و مەنەیتان مایەو شانازیەن🙏🙏💐💐👇👇

https://hottg.com/mewaosherem

کسی کو نکونام میرد همی
ز مرگش تاسف خورد عالمی
اسدی طوسی

به یاد پژوهشگر توانا و فعال عرصه ی علم و عرفان، زنده یاد خانم دکتر #ثریا_خدامرادی

سال گذشته (۱۴۰۱شمسی) در چت تلگرامی از من خواست نیازمندانی را که می شناسم معرفی کنم.
۱۳مهر بود که تصاویر یک نوجوان و مدارک پزشکی اورا که مبتلا به نوعی بیماری نادر به نام«وگنر» است، برای ایشان ارسال کردم. در همین روز و در جریان این گفت وگو بود بیماری سرطان بدخیم خود را نیز با من درمیان گذاشت. این بانوی گرامی که از سال ۱۴۰۰ و شاید بیش از آن به این بیماری مبتلا شده بود، موضوع را با خانواده خود بالاخص مادرش درمیان نگذاشته بود. او از این که نمی خواست موجب ناراحتی و اندوه دیگران شود، گفت: موضوع بیماری خودش را تحت تاثیر تصاویر آن نوجوان - که بر اثر بیماری وگنر نابینا شده بود-، با من درمیان گذاشته است و گرنه قصد ناراحتی من را نداشته است و بابت آن، متواضعانه عذرخواهی می کرد.
او اظهار داشت تا آن تاریخ سه بار عمل جراحی انجام داده است و منتظر مرحله ی چهارم جراحی است.
مشارکت فعال او در گفت وگوهای فضای مجازی به گونه ای بود که کسی تصور نمی کرد هم زمان از یک بیماری سخت رنج می برد و متوجه روحیه و اراده ی قوی و قابل تحسین او شدم.
این بانوی فقید در حالی که متحمل شرایط طاقت فرسای بیماری خود بود، به فکر بیماران و نیازمندان بود. بار دیگر تماس گرفت و جویای کودکان بی سرپرست بود لذا موسسه ای معتبر - که عهده دار نگهداری از ایتام و کودکان بد سرپرست است-، را معرفی کردم. متعاقبا مبلغ قابل توجهی از درآمد خود را به حساب آن موسسه خیریه واریز کرد و اصرار داشت آن را مستقیما خرج نیازهای شخصی مانند پوشاک و... آن کودکان کنند.
در ۲۳آبان حدود یک ماه پیش از وفاتش بود که احوالش را جویا شدم. در بیمارستان بود و از حال خود ابراز رضایت نکرد و این موجب نگرانی بیش تر من شد.
موضوع این کمک های مالی مرحوم خانم خدامرادی را از آن جهت در اینجا مطرح کردم که او علاوه بر تلاش های آکادمیک و فعالیت های فرهنگی، شخصیتی بسیار عاطفی و عملگرا در عرصه ی احساس مسوولیت های اجتماعی هم بود و این موضوعی است که جامعه ی ما در کنار تلاش های فرهنگی بدان نیاز دارد تا پیوند این نخبه ها را با لایه های کم تر دیده شده ی جامعه بیش تر کند.
این بانوی گرامی نشان داد خود را در فضای تئوری ها محدود نکرده است و با ورود به میدان عمل، دست بخشنده ی خود را مخلصانه در دست ایتام و فقرا می گذاشت.
او همواره تاکید داشت تا در ازای این کمک ها نامی از او به میان نیاورم و پس از فوت او بود که مدیران آن موسسه را در جریان قرار دادم.
مرگ خانم خدامرادی در این چند روز ابعاد زیادی از شخصیت ارزشمند او را بر ما هویدا کرد.
به قول برناردشاو:
«زندگی، مردم را در یک سطح قرار می‌دهد و مرگ، افراد برجسته را هویدا می‌گرداند.»

وظیفه ی خود دانستم این بُعد از شخصیت او را هم به سمع و نظر مخاطبان گرامی برسانم.
خداوند او را در جوار رحمت بیکران خود قرار دهد و درجات عالی او را عالی تر گرداند و در فقدان او صبر و شکیبایی به خانواده محترم ایشان، دوستان، و جامعەی فرهنگی عطا فرماید.
۱۴۰۲/۰۹/۱۶
سنندج - معد مردوخی

اناللە واناالیە راجعون
بە نامیو خودای گە ورە ی
ئە وکە سەی کەتۆی ناسی گیان چی لی کا
منداڵ وژن و ماڵ وسامان چی لی کا
شیتی دە کیت وهە ر دو دونیای پی دەبخشی
ئە ی شیتی تۆ هە ردو دونیای چی لی کا
‌(پە ی پرۆ فسور خاتون سورە یا ی)
ئیشە وئاسمان بیناییش تاربی
یۆ جە هە ساراو کۆی نادیار بی
یۆ جە هەسارا سۆرویا نامە ن
ساحیوی عە قڵ وفام و عۆرفانە ن
یۆ جە هە ساراو کۆی سۆرویانە
مایە و شانازی جە خانە گانە
سە د حیف خامۆ ش بی هە ورامانەنە
بە ڵام هە ر یادش نادڵمانەنە
دە گای خانە گا مات وبی دە نگە ن
پە ی کۆ چە کە و تۆ وە ڵات دڵ تنگە ن
ئیسە خانە قاو شیخان خامۆ شە ن
زکرو تە لیلە مات وپە روشە ن
نە درویش دە فش نە روی کە ف منە ن
نە سۆ فی جە زبە ش دە وری دەف منە ن
دەفتە رماتڵ وقەڵەم پە ریشان
پە ی تۆ خامۆ شە ن زکری دە رویشان
بگرە وان پە ی تۆ قەومان وخویشان
بائەد٘ات کە رو پیت لایەلایە
رەنجی چن ساڵە ت نە لوان بە زایە
بی واد٘ە کۆ چت کە ردە ن جە ناگا
هە واری تازە ت ئاما خانە گا
جە وە تەن بینات کە پروو تە لارت
مۆ بارەکت بۆ کۆ چوهەوارت
نامیت بە رزەنە پەی هەورامانی
پەی ئیمە مە نەن دڵ پە ریشانی
وە ش بە حاڵو تۆ لوای بە پاکی
بە پاکی بیەی ئە سیرو خاکی
ئا خر دید٘ارەن خۆد٘ا یارت بۆ
جە سارای مە حشەر ئا گاد٘ارت بۆ
پیشکەش بە رۆحی پاکو دوکتور سۆرۆیای
یاد٘ش جە دڵمانەنە هەر مانا بۆ

فقط اوست که باقی است
من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق
خوشا آنان که با عزت ز گیتی
بساط خویش برچیدند و رفتند
ز کالاهای این آشفته بازار
محبت را پسندیدند و رفتند
زندگی هدیه الهی است به ما و نحوه زندگی هدیه ماست به خداوند تبارک و تعالی
در زندگی آلامی هست که فقط  همدلی می تواند از شدت آن بکاهد و به یقین وداع با خانواده سخت است و سنگین ... کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
ولی اگر  در غربت باشی و اجل  فرصت وداع هم ندهد  قطعا تالم مضاعف تر و سنگین تر.
ولی در کنار مردمانی از جنس مهر و مهربانی و در سرزمین عاطفه درد هجران سبک تر و تحمل آن آسان تر و ایمان و صبر بارزتر.
بدینوسیله و به حکم ادب و حق شناسی از جانب خاندان مرحومه مغفوره دکتر ثریا خدامرادی مراتب حق شناسی و قدر دانی و سپاس خود را از یکان یکان شما نیکان یعنی شماهایی که از دور و نزدیک از شهرهای تهران، بجنورد، همدان، کردستان، مریوان، کامیاران، کرمانشاه، شهرستانهای اورامانات، گیلان و طالش؛ روحانیت و ماموستایان معزز، ائمه جمعه و جماعت، فرماندار محترم روسای ادارات و ارگانها  فرهنگیان گرانسنگ اعضای شورای شهر و روستا نویسندگان و شاعران و اصحاب قلم ؛ کانالها و سایت ها و گروههای مجازی همشهریان بازاریان اصناف ریش سفیدان و معتمدان و علی الخصوص مردم پاکدل و متدین کهن روستای تصوف و عرفان( خانه گا)  و اعضای شورا و دهیار و هیئت امنای آرامستان و ادمین و اعضای گروه خانگا هوال و کلیه شما نیکانی که نیکی و همدلی را تفسیر و ترجمه نمودید ابراز می نماییم.
روزهایتان دور از غم
همراهی تان مستدام
از طرف خانوادهای خدامرادی، ضرابی زاده، احمدی،  مرادی، پاکنهاد، زرساو، برزگر، طاهری، شریفی، ایران دوست، صالحی، مجیدی،ایوبی، رحیمی، ژاله، شکراللهی

ثریا جان در قلب تمامی ما اشکی بند آمده است ما  نزدیک هم برای روزهایی هر چند کم هرچند گذرا نشستیم و از هم اموختیم  تعامل به عشق را و برخود آسان کردن رنج را برای دیگران...در یادآوری سال های باد خورده، اتاق چهارنفری شما را می بینم که ترم اولی های بی جا ومکان را چه مشتاقانه در دل خود جای داده بود زبان مشترک آن زمانت رنگ مذهب وملیت داشت وتو بالغانه وخرسندانه همه زحمت ها رابرخود هموار می کردی از برای این دو مهم...به مرور،رفتارت در ورای تعالیم دانشگاهی جنبه ای موقرانه تر به خود گرفت وتو از مرزهای محدود عقاید وباورها فراتر رفتی وبر خلعت عشقی انسانی مزین گشتی ...

ثریا جان آنچه برای تو گفته می شود شعارومویه های معمول بعد مرگ نیست بلکه تجربه زیسته کسانی است که از نزدیک تو را دیده اند ...

ثریای آباد به خاطر می آورم با چه وقار وشکوهی درپی حقیقت بودی گاه در انجیل وگاه در قران تامل می کردی چه شمایل شوخ وموقرانه ای داشتی و چه شخصیت جذاب وگیرایی ..گویی مهره مارداشتی که همه به تو می گرویدند ...بله مهره ماری از جنس مِهر وشکیبایی از جنس آزادگی از جنس تنهایی وخلوتی خود خواسته ... از جنس لبخندی زیبا انگاه که چادرپوشان تنگ نظر پچ پچ کنان تورا گمراه وبد راه می پنداشتند وتو به تبرئه انها  گرمایت را دو چندان می کردی ودر حالی که سبکدلانه به آمالت می اندیشیدی حشر ونشرت را رنگ و وجهی دیگر میدادی...

الان که به دور دست ها رفته ای به سرزمین راز ها ورمزها سخنان خوب وزیبایی برایت می نویسند... انان که  روزی تو را هجو می کردند اکنون در تقدیر وتکریمت خون وگرما به جان بی روح خود می ریزند..شاید بسیاری شرمسار باشند از قضاوت های سطحی که در حق تو کردند چون می بینند ترجمان عینی وملموس همان چیزی  بودی که ادعا می کردی...

به گذشته بر می گردم به ترس از با تو بودن وبه‌ جسارتی که به نقد می کشید همه  تابوهای عقیدتی،فرهنگی و اجتماعی را ..تو در روشنایی گام بر می داشتی ومن در مغاکِ ظلمت وتاریکی... 

گذشت آن روزها وآموختم و اموختیم که پژواک صدق وصفا چه زیبا پرتو می اندازد بر هر آنچه در مسیرِ دل قرار گیرد ..

چراغ زندگی تو علیرغم شوق ومیل به زندگی به اتمام‌ رسید ولی تو خاموش نشد ی به صبح رسیدی ...به نغمه دلنشین یکی شدن ویکه شدن.

آرزو جلیل زاده

🔸 بمناسبت پرواز پرفسور ثریا خدامرادی؛

دوش آگهی ز یار سفر کرده داد باد ... / دکتر محمدعلی سلطانی

🔹 سرویس کرمانشاه _ دکتر محمدعلی سلطانی نویسنده و پژوهشگر برجسته کشور در مطلبی به مناسبت درگذشت پرفسور ثریا خدامرادی دانشمند مطرح حوزه اسلام شناسی و عرفان، پیرامون جایگاه علمی ایشان مطلبی به نگارش درآورده است که در ادامه می خوانید:

kurdpress.com/x44vj
................
@KurdPress_Iran

ویدیو کلیپی کوتاه از مراسم خاکسپاری دکتر خدامرادی

باسلام و عرض ادب و احترام
این مدت، مدام باخودم میگفتم خوشا به حال دوستان ثریای جانم که با قلم شیوا و زیبایشان هم احساس قلبی خودشان را بیان میکنند هم به ماو بقیه تسکین میدهند و احساسات پاک بیشتری برمی انگیزند...
من اما ...

من چه کنم؟!
من از وقتی چشم باز کردم، ثریا بوده بقول خودش انگار یکی شده بودیم و بی پرده و یار غااااار
چه کنم؟؟!!!! با این بار سنگین و غیر قابل تحملی که روی سینه ام آوار شده ؟؟؟!!!!
آنهم با این زبان الکن و قلم قاصر!

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من! نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من ازتو می نویسم و این کیمیا کم است...

شاید دفترها بشود اگر بخواهم از خاطرات قشنگ و حضور پررنگ و پراز عشق او در تمام لحظات زندگی بگویم، حس یک وجود روشن ... یک نور بزرگ و امیدبخش...بگونه ای که حس کنی، چون هست پس دیگر هیچ چیز هیچ ترسی ندارد و هر اتفاقی هم که بیفتد ...آن اطمینان و امنیت و آرامش بزرگ هست که دلخوشیت باشد و امیدو روشنی ات...
با بچه ها بچگی میکرد با پیرها همراه و همدم میشد با باسوادها مناظره و مصاحبتهای لذتبخش، با بی سواد، بی سواد بود و خلاصه این شخصیت، روان و سیال شده بود بدون اغراق برای من خواهر کوچکتر، یادآورطلوع خورشیدهمانقدر امید بخش و روشن، همچون سحرو صبح زودوهمانقدر پرطراوت  و مثل آب روشن و روان، زلال و به سان یک کوه، پرصلابت ...
از ثانیه به ثانیه وقت و زمانی که برای زندگی کردن در اختیار داشت درست و زیبا و کامل استفاده کرد و همواره همین توصیه را برای همه مان داشت همانطور که خودش با اطمینان میتوان گفت حتی لحظه ای را بیهوده هدرندادو ازدست نداد...
اما به راستی او فقط فرزند این خانواده نبود و فرزند اورامانات و سراسر کورده واری بود
مردمانی باغیرت و خونگرم و بزرگوار که توان مارادرکشیدن این بار سنگین بالا بردند ...
بعنوان خواهر کوچکترایشان ... بیشتر دوست داشتم لذت ببرم از خصائل زیبایشان که بی ادعا و متواضع، حتی درمقابل کمترین تمجیدها هم با آن خنده و شوخی لطیف شکست نفسی میکرد...
تا اینکه بخواهم من هم در موردایشان بنویسم و از خصلتهای کم نظیرش بگویم و تکرار مکررات باشد...
اما به رسم قدردانی و به نوبه خودم به عنوان خواهر کوچکترشان وکسی که بیشترین تاثیرگذاری را در زندگیم داشته ... لازم دانستم این کامنت را بنویسم وهمچنین از تک تک اعضای گروه، تمام کسانی که ب زیبایی از ایشان نوشتند علی الخصوص آقای دکتر شمس، کافیه وآمنه عزیزم، بعنوان صمیمی ترین دوستانش، زینب عزیزم ازنزدیکترین وصمیمی ترین دوستانش بابت حمایتها و دلسوزیهای ارزشمندش شیمای عزیزم که تا آخرین لحظه ثریا را تنها نگذاشت و مایه آرامش و دلگرمی ما ازین فاصله واینهمه دوری بود...زهره عزیزم بعنوان دوست قدیمیش ازدوران دبیرستان
آقای ابراهیم زاده بزرگوار که زحمت هدایت و کنترل کانال هم برعهده ایشان گذاشته شده، کاک رحمان محمودی متخلص به سید،کاک پرویز بابایی و کاک صباح لهونی از شاعران گرانقدرو خوش ذوق خانقاهی که واقعا با اشعار زیبا و ذوق لطیفشان مرهم بزرگی بر تسکین دردمان شدند... جناب آقای مستوفی عزیز ، کاک مصطفای ویسمرادی،جناب ماموستا عمر عبدالعزیز، آقای محمد حسینی بزرگوار ، کاک جلیل بهرامی، کاک هدایت فخرالدینی ،جناب آقای عرفان زمردی، دوست عزیزم خانم دکترحمیرااحمدی که باسخنرانی درمجلس ترحیم، مردانه بودن مجالس رسمی ترحیم را به زیبایی به چالش کشیدند...و... تک تک عزیزانی که با پیامها، اشعار، متنها، سخنرانیها و کامنتهای دلگرم کننده خود باعث تسکین آلام و دردهای ما( خانواده ثریای عزیزمان) شدند ... نهایت قدردانی و سپاسگزاری را دارم(از تک تک عزیزانی که لطف و مرحمت داشتند و بردن نامشان در چهارچوب این متن مجال نیافت، عذرخواهی میکنم🙏)
امیدوارم که راه ایشان و علی الخصوص خصلتها و ویژگیهای اخلاقی و شخصیتیشان پررهرو باشد و روحشان قرین رحمت و آرامش❤️
در پایان بابت اطاله کلام و اینکه اگر بقول آقای دکتر شمس، نتوانستم در شان و حد ثریای عزیز بنویسم و صحبت کنم عذرخواهی میکنم🙏

نسخه کم حجم مراسم خاکسپاری

تصاویری از مراسم خاکسپاری زنده‌یاد دکتر ثریا خدامرادی