وقتی آدم از دست یک نفر خیلی ناراحت می شه یا قلبش می شکنه، هیچ کس به جز همون یک نفر نمی تونه حالشو خوب کنه و باعث شه
دوباره مثل روز اول بخنده،
هرچقدرم دورش پر باشه، هرچقدرم دوستا و رفیقاش یا آدمای جدید توی زندگیش بیان
و برای بهتر شدنش تلاش کنن،
فایده ای نداره
فوقش اون آدم تظاهر به فراموشی و خوشحالی می کنه که اطرافیانش از تلاشاشون نا امید و دلخور نشن،
شاید به خاطر همینه که خیلی از آدما توی دنیا برای مدت طولانی غمگین موندن،
انگار یکی توی گذشته اونارو قفل کرده و کلیدشو با خودش برده یه جای دور و دیگه ام بر نگشته..
پروکسی | پروکسی | پروکسی
>>Click here to continue<<