این همون شِعری که یادُم نیست.

‏ما بی‌آزار تر از آن بودیم که،
رنجیدن را با رنجاندن تلافی کنیم.

نَوایِ هنگ‌درام، در ذهنِ پرهیاهو؛

هروقت صدایِ گیتار شنیدی، یادم بیوفت.

«‏گاهی خسته‌تر از آنی که بتوانی یک لحظه دیگر بیدار بمانی. من این احساس را به زندگی دارم. حتی اگر هزار ماجرا پیش رویم باشد، تنها نیاز حاضرم آرامش است.»

‏و در نهایت وجودِ من، برای کسی ضروری نبود.

«‏تو اولین پناهگاهی نبودی که بر سَرم آوار شدی اما اولین پناهگاهی بودی که با تمام وجود امید داشتم امن و استوار بمانی.»

سلام بر تو، که آغوشت نجات‌دهنده‌‌ست.

چون جزو قشنگترین‌هایی که شنیدم.
﮼نهنگ؛

«نیازمند محبتی بیرونی بود؛ گرمایی که پاسخ گرمایش را بدهد و حداقل یک بار هم که شده به او بفهماند که تنها نیست.»

جزء مورد‌ِ علاقه‌‌های خودم؛

‏نه شوقی برایم مانده و نه ترسی؛ نه پیوندی با زندگی و نه امیدی آن‌چنانی؛ نه خاطره‌ای ماندگار از گذشته و نه تصوری از آینده. من در ایستاترین نقطه هستی به اجبارِ حیات ایستاده‌ام و کاری جز انتظار کشیدن ندارم.

مثلِ آوازِ پرنده.

تو که رفتی
دو نفر مرا ترک کردند، تو و خودم.

تو تمام چیزهای خوب دنیا بودی
موسیقی، صلح، بوسه، نور، آزادی، هنر، عشق، و عشق.

چنلِ نوشته‌های فوق‌العاده و دوست داشتنی که هیچوقت ازش لفت ندادم:))

من فهمیده‌ام بیشتر از اینکه به عشق نیاز داشته باشم، به این نیاز دارم که یک نفر مرا درک کند، بی‌ آنکه خودم را برایش توضیح بدهم.

«یک‌سری غم‌ها رو حتی با خودم بازگو نمی‌کنم چون می‌ترسم اگه به روی خودم بیارم که چقدر سنگینن، نتونم دووم بیارم‌شون‌.»