‏ما نیز آرام خواهیم گرفت؛
اگر امیدهای پوچ بگذارند.

| به آن سویِ رود، خانه |

‏خسته، بی‌حوصله، غمگین، کم‌جون، آزرده، شکننده، بی‌انگیزه، کم‌حرف، دل‌گرفته، دور و غریبم از همه.

‏یه چیز‌هایی رو نه می‌شه داشت، نه می‌شه رها کرد.

تنها غم است که می‌ماند.

‏بی‌آزار بود و غم‌آلود، آدم‌گریز و سرکش.

«‏مشکل انسان این است که دوام می‌آورد و دوباره به سوی آدم‌ها و رنج‌هایی باز می‌گردد که از آن‌ها گریخته بود.»

‏هر چه جلوتر می‌روی عمرِ امید و شوق‌هایت کوتاه‌تر و عمق اندوهت بیشتر می‌شود.

بَر دو‌جهان نمی‌دهم یک سر تارِ موی تو؛

«‏ناراحتم، البته نه از آن‌جور اندوه‌هایی که فکر کنید گریه‌ام‌ بگیرد، غمی والاتر، غمی که آدم را کِسل می‌کند و کلافه، غمی که می‌دانی آمده است تا مدت ها باتو بماند و ولت نکند‌‌.»

بِهت قول میدم، سخت نیست؛

من نمی‌توانم به تو بفهمانم. نمی‌توانم به کسی بفهمانم که در من چه می‌گذرد. من حتّی نمی‌توانم آن را برای خودم توضیح دهم.

لبِ پرتگام من"

«‏با او در تاریکی دراز کشیدن، به صدای باران و حرف‌های آهسته‌ی او گوش دادن، تن گرمش را لمس‌کردن، و تسکینی کوچک برای زخم‌هایی بزرگ یافتن.»

دنیای شلوغ هم‌نسلانش برایش بیگانه بود. چیزی درونش او را به سوی رهایی و سکوت می‌کشید؛ به سوی نیمه‌ی خاموش و واقعی دنیا.